Nie bardzo rozumiem dlaczego w recnzji pana Muszyńskiego stoi, że Mannem w spódnicy reżyserka nie jest. A czy ona deklarowała, że chce nim być? Po obejrzeniu filmu widać wyraźnie, że efekt końcowy pracy na scenariuszem to to o co autorce chodziło. Mało tego, wbrew recenzji, wcale nie uważam, że film ma więcej jaj niż gdyby robił go mężczyzna (co miało nimy wynikać z presji jaka wisiała nad reżyserką). Dokładnie odwrotnie - czuć kobiecą rękę. Ale czuć też wyraźnie, że Mann odrobiła prace domową i poznała klimaty południa. Poznała tamtejszych mężczyzn i los tamtych twardych kobiet. Zrobiła film w sposób jaki wydał jej się najodpowiedniejszy. Zarzut, że postaci są nakreślone pobieżnie też uważam za nietrafiony. Bohaterowie są cholernie mało wylewni, domyślam się, że to cecha tamtych okolic. Ja cieszę się, że Mann nie kazała im prawić dywagacji nowojrskich gospodyń domowych, czy wyluzowanych tekstów windsurfistów z Florydy. Tam w Texasie wszystko się rządzi swoimi prawami, nikt nic nie chce wiedzieć, każdy woli nie wścibiać nosa w sprawy innych i w takich warunkach toczy się śledztwo.
Ja polecam serdecznie. Choć nie jest to kino wysokich lotów ale na tle jednolitej papki jaką ostatnio dostajemy wyróżnia się.
Zwrócę uwagę dla tych, którzy jak ja starają się oglądać filmy w językach oryginału: jeśli nie jesteści pewni swojego angielskiego to załącie podpisy dla niedosłyszących. Część dialogów z typowym teksańskim akcentem może być trudna do zrozumienia dla niewyćwiczonego ucha. Ciekaw jestem waszych opini :) Pozdrawiam.