Właśnie. Film mimo wyraźnego przesłania w pewnym momencie coś traci... Szkoda, bo dzieło to jest niepospolite i podejmuje się ciekawej tematyki, a jeszcze ciekawiej PRÓBUJE to ukazać.
Świetny początek, od razu czujemy klimat - psychodeliczny, niczym industrialny, zdeformowany sen psychopaty. Oglądamy konglomeraty splątanych kabli, żelaznych gratów i porozrywanych elektronicznych urządzeń - cybernetyczna stajnia Augiasza :)
Nagle, widzimy nagiego człowieka w centrum chaosu maszyn - dokonującego wszczepu metalowego pręta do własnej nogi - krew, krzyk, ból i cierpienie... a to dopiero początek... Uwagę zwracają też symbole - figurki sportowców... czyżby próba ukazania przez Tsukamoto, że próba osiągnięcia ciała idealnego (sportowiec - fizyczna doskonałość) przez cybernetykę to nie jest dobre wyjście? Nie wiem... :P wiem za to, że film w pewnym momencie staje się kiczowaty.
Odniosłem wrażenie jakby Tsukamoto nie wiedział, co zrobić dalej (w drugiej części filmu - po zmianie w maszynę) z podjętym pomysłem, a raczej jak go przedstawić... zauważmy, że początek jest zupełnie inny. Ta psychodelia i szok gdzieś znika... a razem z nią klimat filmu.
Tsukamoto wybiera ścieżkę kiczu i tandety rodem z tanich produkcji anime - wybiera "Bragon Ball'a"... :(
Szczerze to bardziej przemówił do mnie "Eraserhead" Lynch'a... czy chociażby (podobna forma) "Begotten" Merhige'a.

Obraz męczący, ale dający dużo do myślenia... i owszem, nie zrozumiałem w pełni wszystkich symboli :)

P.s.
Czy imię głównego bohatera - Tetsuo nie kojarzy Wam się z imieniem bohatera "Akiry"? Jeśli ktoś obejrzał do końca "Akirę" to może kojarzy również podobieństwo nie tylko imion... ale również to, co dzieje się z tymi bohaterami - ich symbiozę z elektroniką...
... a może to ja zwariowałem od tych maszyn? :D