Dawno tak się nie zawiodłam oglądając jakikolwiek film. Niespełna dwie godziny przepełnione dramami, toksynami i irytacją, a do tego z treścią książki nie miało to nic wspólnego.

Toksyczność relacji między głównymi bohaterami i absurd podejmowanych decyzji weszły na nowy, kosmiczny poziom. Lee i Elle- ona skacze nad nim, on obraża się średnio co 5 minut filmu. On nie wie o niej właściwie nic, ona nic mu nie mówi, a jednak wszystko opiera się na tym, że są "najlepszymi przyjaciółmi". Elle i Noah- on wybacza jej zdradę, ale wypomina ją co 2 minuty, a ona olewa go dla listy spisanej za dzieciaka i nie widzi problemu w angażowaniu we wszystko faceta, z którym zdradziła partnera. Nie rozmawiają ze sobą, nie szukają rozwiązań, każde żyje własnym życiem. W końcu on ją rzuca, bo ją kocha. Logiczne. Główny trójkąt- oni naciskają na nią, chcą za nią decydować i układać jej życie, a ona boi się zrobić cokolwiek, by ich nie zranić. I mój ulubiony wątek, który rozwalił skalę idiotyzmu- dziewczyna rzuca Lee, bo Noah rzucił Elle, a ona nie chce "skończyć jak oni". Genialne. Zakończenie zaś było wisienką na tym torcie z dram przekładanych rozpaczą.

Szkoda, że z książką ma to wspólny jedynie tytuł.