Gdybym przyszła do kina bez znajomości gry (żadnej z gier), pewnie byłabym relatywnie zadowolona. Chociaż film nie zapada w pamięć, bez wątpienia ogląda się go z zaciekawieniem. Niestety, przyszłam na niego jako graczka z głową wypełnioną spektakularnymi obrazami z gry. Widząc zwiastun i plakat tego filmu, byłam przekonana, iż będzie on na niej oparty. Okazało się tymczasem, że z gry zaczerpnięto jedynie kilka bardzo podstawowych konceptów, a w dodatku w wielu aspektach pogwałcono święty kanon. To trochę tak, jakby ktoś postanowił zrobić remake Harry ’ego Pottera w świecie bez magii. Być może intrygujący pomysł, ale to już zupełnie inna produkcja. Tak samo z Tomb Raiderem. Możecie nazywać tę postać Larą Croft, ale dopóki nie walczy z umarlakami, natrafiając po drodze na artefakty o nadprzyrodzonych właściwościach, to nie jest TA Lara i nie TEN Tomb Raider.
Jest mi przykro i wydaje mi się, że dla osoby, która grała w odsłonę gry, na której ten film jest wzorowany, będzie rozczarowana – przede wszystkim brakiem spektakularnych widoków (do dziś nie mogę zapomnieć tego blaszanego miasta), paranormalnego pierwiastka i poszanowania dla absolutnych podstaw kanonu (motyw z ojcem Lary był naciągany do granic możliwości i obrzydliwie przewidywalny).
Ktoś zrobił całkiem „w porządku” film, ale nie dla fanów Tomb Raidera znanego nam wszystkim od tylu lat.