Jak w opisie, to historia Sonii, kobiety z Europy Wschodniej, która szuka lepszego życia na Zachodzie, ale pada ofiarą handlu ludźmi.



Film ma dziwną, nieliniową i skokową narrację. W wielu miejscach też nielogiczną (jak główna bohaterka tak nagle i świetnie mówi po portugalsku?) To po części przeszkadza w odbiorze dzieła i niepotrzebnie je gmatwa. Choć jestem w stanie ją zrozumieć, miała chyba podkreślić coraz głębsze odrealnienie i odrętwienie Soni na otaczający ją, okrutny świat.



Bo o tym mam wrażenie jest przede wszystkim ten film - o okrutnym świecie. Villaverde na przekór nie atakuje widza brudem i odrazą. Bardzo zgrabnie łączy klimatyczne zdjęcia natury, piękne i intrygujące wnętrza z sugestywnymi, okropnymi aktami, które nie dzieją się bezpośrednio na ekranie, lecz widz ma pełną świadomość, że zachodzą, i czuje, przez jakie okropieństwa przechodzi Sonia. Tutaj należą się ukłony świetnej Ani Moreiro. Kapitalnie zagrała pustą, pozbawioną w duszy i emocji kobietę, rzuconą w otchłań rozpaczy, cierpienia i poniżenia. Villaverde ciekawie rozpisała swoją główną bohaterkę. Widz nie utożsamia się z nią tak szybko ani tak łatwo, ponieważ nie jest ona lubialna. Czuć, że skrywa w sobie jakieś koszmary, jest apatyczna od początku filmu, nadąsana i obrażona na świat. Nie kibicuje się jej, mimo iż jest się świadomym, przez jakie przechodzi tortury.

Trochę nie rozumiem zakończenia. Jest nagłe, urwane i nie widzę, jak łączy się z resztą. Jest też sporo quasi-onirycznych, symbolicznych scen, które trudno rozwikłać. One w mojej opinii działają tutaj na niekorzyść filmu, ponieważ wprowadzają niepotrzebny galimatias.



Ogólnie jest to ciekawe dzieło, może ciut przekombinowane, aczkolwiek warte uwagi.