Trzecia i ostatnia część trylogii Petera Greenawaya, traktującej o przygodach Tulse Lupera. Awanturnika, pisarza i maniakalnego kolekcjonera - jednym słowem, człowieka wielu talentów, co jednak w dalszym ciągu nie rozwiązuje zagadki, dlaczego właśnie jemu poświęcił Greenaway tyle zachodu. Są przecież znacznie ciekawsze postaci, które mogłyby przedstawić znacznie ciekawsze resumé, w tym przypadku zestaw walizek. Zakładam, że walizki symbolizują różne wydarzenia i kolejne etapy życia Lupera. Niektóre zostały pozbierane przez niego samego, inne przez osoby z jego otoczenia, jeszcze inne przez archiwistów... Właściwie trudno się w tym połapać, jest to zagadka nie do odgadnięcia, która dopiero w finale trzeciej części zostaje rozwiązana.

W tej części Tulse ląduje na małej wysepce, gdzie marnotrawi czas (w tym czasie Greenaway przedstawia nam masę pobocznych wątków), a po trzech miesiącach spotyka trzy siostry. Może są to mitologiczne Erynie, a może tylko niewyżyte seksualnie stare panny, nie sposób zgadnąć. Później odnajdujemy bohatera w Barcelonie, gdzie podejmuje się roli byka rozpłodowego na życzenie dwóch sióstr-lesbijek (których skomplikowaną historię wysłuchaliśmy wcześniej). W tym miejscu uwaga! Jedną z nich gra włoska seksbomba, Ornella Muti, mimo upływu lat wciąż zachwycająco piękna. A jeśli już mowa o znanych aktorkach, to ponownie zobaczymy tutaj Anę Torrent (DUCH ROJU, NAKARMIĆ KRUKI, TESIS). Udało jej się wystąpić we wszystkich częściach LUPERA, w trzeciej dryfuje w łódce po oceanie, opowiadając nam o trzech siostrach, włąśnie tych spotkanych przez bohatera. Ogólnie w tej części każdy coś nam opowiada. Historii jest tyle, że trzeba je numerować i w miarę potrzeby wyciszać, by nie zagłuszały tych istotnych.

Wracając do losów Lupera, w Wenecji dopuszcza się on zbrodni, spychając swego wroga Zeloty do kanału. Niestety, nie widzimy tego zdarzenia, opowiada o nim przed kamerą biograf Lupera. Podobnie dzieje się niestety w przeważającej większości wypadków. Być może Greenawayowi nie starczyło pieniędzy na kręcenie normalnej fabuły, a może uznał ją za przeżytek w obliczu multimedialnych możliwości, jakie stwarza nowoczesna technologia. Niezależnie od jego intencji, film niebezpiecznie przypomina telewizyjne inscenizacje Bogusława Wołoszańskiego, połączone z popularnonaukowym programem edukacyjnym.

W dalszych partiach dowiadujemy się,że Tulse zaangażował się w homoseksualny romans, który przerwała śmierć kochanka na skutek napromieniowania uranem (na którego działanie Tulse wydaje się całkowicie odporny, choć tak przecież często się z nim styka). W Budapeszcie bohater pomaga grzebać Żydów zagazowanych w obozie koncentracyjnym. Ten wątek rozwija się w serię pobocznych opowieści o Holokauście (akcentów polskich brak, a szkoda). W końcu bohater dostaje się do sowieckiego łagru, gdzie staje się pupilkiem radzieckiego naczelnika i jego żony. Przez kilka lat gra z nimi w szachy i opowiada historie. Tak, te same, które słyszeliśmy (i widzieliśmy) wcześniej, odpowiednio ponumerowane. Po opowiedzeniu tysiąc-pierwszej historii (co Ci to, widzu, przypomina?) Tulse zostaje wypuszczony i słuch po nim ginie.

Przenosimy się do czasów współczesnych. Żywot Lupera został dogłębnie przeanalizowany i zawarty w 92 walizkach (to również liczba uranu). Trzy ostatnie walizki zostają otwarte na uroczystym bankiecie. Spodziewałem się,że w ostatniej będzie po prostu uran, ale nie. Również mnie czekało niemałe zaskoczenie.

W tym miejscu wielki SPOJLER!!!

Właściwie nie powinienem pisać, co zawiera ostatnia walizka, żeby nie psuć zabawy potencjalnym widzom. Jednak zdaje sobie sprawę, że nie każdy ma tyle cierpliwości, żeby wysiedzieć na wszystkich trzech częściach LUPERA, większość moich znajomych miała dość już po pierwszej. Więc jeśli ktoś czyta mój lekko chaotyczny wywód, by poznać treść filmu bez konieczności jego oglądania, bądź też za żadne skarby nie może go nigdzie odszukać (nie jest to łatwe zadanie, sam poszukiwałem trzeciej części od dwóch lat), ujawniam rozwiązanie zagadki. WSZYSTKIE teczki zostały przygotowane przez Martino Knockavelli'ego, przyjaciela Lupera z lat młodości. Sam Tulse Luper ZGINĄŁ w wieku 10 lat, tzn. już w pierwszej historii, którą oglądaliśmy (tej o skakaniu przez płoty - jeden z nich zawalił się, grzebiąc pod sobą Lupera)! Jego dalsze losy to płód wyobraźni Martina, który bardzo mocno przeżył śmierć przyjaciela i postanowił dopisać jego dalsze losy. Koniec kropka.