Georges jest prezenterem telewizyjnego programu, w którym dyskutuje o nowych książkach. Pewnego dnia otrzymuje kasetę, na której nagrano kilkugodzinną obserwację jego domu. Materiały na kolejnych taśmach stają się coraz bardziej intymne, towarzyszą im także niepokojące rysunki, przypominające Georgesowi sceny z dzieciństwa. Wszystko wskazuje na to, że nadawca zna go od dawna. Mężczyzna czuje, że nad jego bliskimi zawisło wielkie niebezpieczeństwo, ale, ponieważ nikt bezpośrednio im nie groził, policja odmawia pomocy.
REŻYSER O FILMIE
„Ukryte” jako czwarty film fabularny Michaela Hanekego trafił do głównego konkursu festiwalu w Cannes, po „Funny Games” (1997), „Kodzie nieznanym” (2000) i „Pianistce” (2001). W swoim najnowszym dziele reżyser powraca do realistycznego stylu, znanego z „Kodu nieznanego”. Ukazuje rodzinę, zmagającą się z uczuciami osaczenia i paranoi, wywołanych taśmami, na których ktoś nagrywa sceny z ich życia prywatnego. Na konferencji prasowej po pokazie w Cannes, Haneke prosił, aby nie ujawniano zakończenia: „Widzowie sami muszą zdecydować, jak należy rozumieć film. Nie jestem nauczycielem, nie czuję się w obowiązku udzielania odpowiedzi. Mogę natomiast zadawać mniej lub bardziej ciekawe pytania”. Michael Haneke podkreśla, że interesuje go analiza prawdy w kinie i w mediach. „Wątpię, czy ktoś może poznać całą prawdę, oglądając film. Często mówię, że w kinie oglądamy 24 kłamstwa na sekundę. Mogą one służyć przekazaniu ogólnej prawdy, ale nie zawsze tak się dzieje. Sposób, w jaki traktujemy taśmę wideo w „Ukrytym”, powinien podważyć wiarę widza w odzwierciedlenie rzeczywistości. W pierwszej sekwencji mamy ewidentnie do czynienia z rzeczywistością, a jest to przecież obraz utrwalony na camcorderze. Oczywiście sam nieufnie podchodzę do tej wersji rzeczywistości, jaką pokazują nam media.” Haneke skoncentrował się również na kwestii wymazywania drażliwych wspomnień z przeszłości. „Mamy z tym do czynienia w każdym kraju. Konsekwencje takiego zachowania różnią się oczywiście w zależności od historii danego kraju. Nie da się porównywać Francji do Austrii czy Niemiec. Sam nie jestem zadowolony z tego, jak Austriacy traktowali swoją przeszłość. Wszędzie istnieją tematy, uznawane za ukryte, bo ludzie niechętnie o nich rozmawiają. Uważam ten trend za niebezpieczny i chciałem na to w jakiś sposób zareagować.
AKTORZY O PRACY Z REŻYSEREM
Opowiadając o pracy z reżyserem, Juliette Binoche podkreśla zrozumienie, na jakie mogła liczyć z jego strony. „Gdy kręciliśmy „Kod nieznany”, miałam wrażenie, że Michael Haneke wie, co czuję i bez trudu prowadzi mnie jako aktorkę. Znał odpowiedź na każde pytanie, jakie przychodzi aktorowi do głowy.”. Binoche zaznacza jednak, że w trakcie zdjęć do „Ukrytego” nastąpiła zmiana. „Popadłam w lekką paranoję, bo nie tłumaczył mi niczego. Myślałam, że nie obchodzi go moja bohaterka i zaczęłam mieć poważne wątpliwości. Po miesiącu zapytałam, czemu nie dawał mi żadnych wskazówek. Był zupełnie zaskoczony. Przez ostatnie 2 tygodnie nie odstępował mnie nawet na krok. Powoli żałowałam, że mu cokolwiek powiedziałam”. Laureatka Oscara za rolę w „Angielskim pacjencie” nie szczędzi jednak pochwał dla pracy Hanekego z aktorami. „Jest bardzo skrupulatny, ale zostawia im tyle swobody, ile potrzebują. Jego precyzyjność kojarzy mi się z kompozycjami muzycznymi – lubi krótkie pauzy i głębokie oddechy.” Daniel Auteuil przyznaje, że unika stawiania zbyt wielu pytań. „Lubię reżyserów, którzy mówią aktorom którędy mają wejść i wyjść i jak szybko się poruszać. Takie wskazówki potrafię zrozumieć”. Maurice Bénichou dodaje, że inne podejście do aktorów odebrałoby przyjemność pracy nad filmem. „Gdybyśmy słuchali dokładnych instrukcji, jak grać, odgrywalibyśmy sens sceny, a nie samą scenę. Zgadzam się z Danielem. Naszym zadaniem jest wchodzić i wychodzić, mówić cicho lub głośno, poruszać się powoli albo szybko. Jeśli reżyser chce opowiedzieć ważną historię, udziela tylko takich wskazówek. Scenariusz, który jest przecież pisemną instrukcją reżysera, podlega interpretacji przez ciało aktora.”
OPINIE PRASY:
„Niezwykłe wyczucie rytmu Michaela Haneke i montaż Nadine Muse sprawiają, że film trzyma widza w napięciu do ostatniej sekundy.” Deborah Young, VARIETY „Auteuil i Binoche na przemian wzruszają i budzą grozę jako małżeństwo, które podlegając niezwykłej presji, staje na krawędzi szaleństwa. Reżyser świetnie ukazuje, jak ich spokojnym życiem zaczyna rządzić chaos.” Rex Reed, NEW YORK OBSERVER “Żaden widz nie jest w stanie przewidzieć zakończenia…Niejasna i narastająca atmosfera zagrożenia” Jerzy Płażewski, CINEMA VII/2005 „Udowadnia, jak złudne jest poczucie bezpieczeństwa, które tworzymy wokół siebie... Haneke mówi o moralnym kacu, jaki zachodnia Europa ma z powodu swej kolonialnej przeszłości. O poczuciu winy wobec krajów, które były kiedyś jej koloniami. To poczucie winy rodzi potrzebę zadośćuczynienia, pomagania nawet wbrew sobie i swoim interesom. Ale to poczucie winy jest wykorzystywane przez drugą stronę do emocjonalnego szantażu. Jak długo można przepraszać? Ile trzeba zrobić, by zadośćuczynienie uznać za pełne? Czy to przepraszanie w ogóle ma sens? Problemy, jakie podnosi film Hanekego, nie ograniczają się do relacji postkolonialnych. W świecie dzisiejszych politycznych sporów i rozgrywek nabierają dodatkowego znaczenia.” Elżbieta Ciapara, FILM VII/2005
TWÓRCY
MICHAEL HANEKE (scenariusz i reżyseria) Urodzony w 1942 roku w Austrii, studiował filozofię i psychologię oraz ukończył wydział teatralny na Uniwersytecie Wiedeńskim . W latach 1967-1970 pracował dla telewizji niemieckiej, od 1970 roku jest niezależnym scenarzystą i reżyserem. Wystawia także sztuki teatralne, m.in. w Wiedniu, Berlinie, Monachium, Stuttgarcie, Düsseldorfie, Frankfurcie i Hamburgu. Jego dzieła zdobyły szereg nagród na renomowanych festiwalach – przed sukcesem filmu „Ukryte”, jury w Cannes nagradzało także „Pianistkę” (Grand Prix, 2001) i „Kod nieznany” (Nagroda Jury Ekumenicznego). „Pianistka” była nominowana również do Europejskiej Nagrody Filmowej za scenariusz i do BAFTY za najlepszy film obcojęzyczny. W 1997 roku na festiwalu w Chicago, Haneke został uhonorowany nagrodą Silver Hugo za reżyserię filmu „Funny Games. 2005 – Ukryte (Caché) 2003 – Czas wilka (Le Temps du loup) 2001 – Pianistka (La Pianiste) 2000 – Kod nieznany (Le Code Inconnu) 1997 – Funny Games 1997 – Das Schloß 1996 – Lumière i spółka (Lumière et compagnie) 1994 – 71 fragmentów (71 Fragmente einer Chronologie des Zufalls) 1993 – Die Rebellion 1992 – Benny’s Video 1989 – Siódmy kontynent (Der Siebente Kontinent) 1986 – Fraulein 1984 – Wer war Edgar Allan? 1983 – Variation 1979 – Lemminge, Teil 1 Arkadien 1979 – Lemminge, Teil 2 Verletzungen 1976 – Sperrmüll 1976 – Drei Wege zum See 1974 – After Liverpool MARGARET MENEGOZ (produkcja) 2005 – Ukryte (Caché) 2004 – Czas wilka (Le Temps du loup) 1996 – Opowieść letnia (Le Conte d’été) 1992 - Opowieść zimowa (Le Conte d’hiver) 1990 – Europa, Europa 1989 – Białe małżeństwo (Noce blanche) 1988 – Biesy (Les Possédés) 1987 – Przyjaciel mojej przyjaciółki (L’ami de mon amie) 1986 – Zielony promień (Le Rayon vert) 1984 – Miłość Swanna (L’Amour de Swann) 1984 – Noce pełni księżyca (Les Nuits de la pleine lune) 1984 – Świętoszek (Le Tartuffe) 1982 – Danton 1981 – Piękne małżeństwo (Le Beau mariage) 1980 – Dama Kameliowa (La Dame aux camélias) VEIT HEIDUSCHKA (produkcja) 2005 – Ukryte (Caché) 2004 – Welcome Home 2003 – Czas wilka (Le Temps du loup) 2001 – Jedermanns Fest 1997 – Funny Games 1995 – Mutters Courage 1994 – 71 fragmentów (71 Fragmente einer Chronologie des Zufalls) 1993 – Der Fall Lucona 1992 – Benny’s Video CHRISTIAN BERGER (zdjęcia) 2005 – Ukryte (Caché) 2004 – Ne fais pas ça 2002 – Szklane spojrzenie (Der Gläserne Blick) 2001 – Pianistka (La Pianiste) 1994 – 71 fragmentów (71 Fragmente einer Chronologie des Zufalls) 1992 – Benny’s Video MICHAEL HUDECEK (montaż) 2005 – Ukryte (Caché) 1998 – Endlich Schluß 1995 – Der Kopf des Mohren 1994 – Das Auge des Taifun NADINE MUSE (montaż) 2005 – Ukryte (Caché) 2003 – Czas wilka (Le Temps du loup) 2001 – Pianistka (La Pianiste) 2000 – Kod nieznany (Le Code Inconnu) 1988 – Kamień filozoficzny (L’Oeuvre au noir) 1987 – Levi i Goliat (Lévy et Goliath) 1984 – W matni (Canicule) EMMANUEL DE CHAUVIGNY (scenografia) 2005 – Ukryte (Caché) 2003 – Historia Marii i Juliena (L’Histoire de Marie et Julien) 2003 – Kiedy Otar odszedł (Depuis qu’Otar est parti) 2003 – Petites coupures 2002 – W poniedziałek rano (Lundi matin) 2001 – Kto wie? (Va savoir) 1999 – Nic o Robercie (Rien sur Robert) 1996 – Zbóje: Rozdział VII (Brigands, chapitre VII) 1995 – A Comédia de Deus 1992 – Polowanie na motyle (La chasse aux papillons) 1991 – Piękna złośnica (La Belle noiseuse) 1986 – Przejście (Le Passage)
OBSADA
DANIEL AUTEUIL (Georges) 2006 – Disparus 2005 – Jeden zostaje, drugi odchodzi (L’Un reste, l’autre part) 2005 – Ukryte (Caché) 2004 – 36 (36 quai des orfèvres) 2003 – Męskie sekrety (Après Vous) 2002 – L’Adversaire 2001 – Plotka (Le Placard) 2000 – Markiz de Sade (Sade) 2000 – Wdowa św. piotra (La Veuve de Saint Pierre) 1999 – Dziewczyna na moście (La Fille sur le pont) 1998 – Facet do towarzystwa (Mauvaise Passe) 1999 – Zaginiony syn (The Lost Son) 1997 – Na ostrzu szpady (Le Bossu) 1997 – Lucie Aubrac 1996 – Ósmy dzień (Le Huitième jour) 1996 – Złodzieje (Les Voleurs) 1995 – Francuzka (Une Femme française) 1994 – Królowa Margot (La Reine Mrgot) 1994 – Rozstanie (La Séparation) 1993 – Moja ulubiona pora roku (Ma saison préférée) 1992 – Serce jak lód (Un coeur en hiver) 1988 – Kilka dni ze mną (Quelques jours avec moi) 1986 –Manon u źródeł (Manon des sources) 1986 – Jean de Florette 1985 – Ukryte uczucia (L’Amour en douce) 1980 – Bankierka (La Banquière) JULIETTE BINOCHE (Anne) 2006 – Paris, je t’aime 2006 – Disparus 2006 – Breaking and Entering 2005 – Ukryte (Caché) 2005 – Bee Season 2002 – Mężczyzna moich marzeń (Le Décalage horaire) 2000 – Czekolada (Chocolat) 2000 – Wdowa św. piotra (La Veuve de Saint Pierre) 2000 – Kod nieznany (Le Code Inconnu) 1998 – Alice i Martin (Alice et Martin) 1996 – Kanapa w Nowym Jorku (Un divan à New Jork) 1996 – Angielski pacjent (The English Patient) 1995 – Huzar (Le Hussard sur le toit) 1994 - Trzy kolory: Czerwony 1993 – Trzy kolory: Biały 1993 – Trzy kolory : Niebieski 1992 – Wichrowe wzgórza (The Wuthering Heights) 1992 – Skaza (Damage) 1991 – Kochankowie na moście (Les Amants du Pont Neuf) 1988 – Nieznośna lekkość bytu (The Unbearable Lightness of Being) 1986 – Zła krew ( Mauvais sang) 1985 – Rendez-vous 1985 – Relacje rodzinne (La vie de famille) 1983 – Liberty belle ANNIE GIRARDOT (Matka) 2005 – Ukryte (Caché) 2001 – Pianistka (La Pianiste) 1995 – Nędznicy (Les Misérables) 1985 – Rozstania i powroty (Partir, revenir) 1979 – Gadaj zdrów (Cause toujours... tu m’intéresses) 1978 – Panowie, dbajcie o żony (La Zizanie) 1978 – Wciąż o miłosci (L’Amour en question) 1978 – Komisarz w spódnicy (Tendre Poulet) 1977 – Każdy ma swoje piekło (A chacun son enfer) 1974 – Policzek (La Gifle) 1973 – Szok (Traitement de choc) 1972 – Nie ma dymu bez ognia (Il n’y a pas de fumée sans feu) 1970 – Umrzeć z miłości (Mourir d’amour) 1969 – Mężczyzna, który mi się podoba (Un homme qui me plaît) 1967 – Żyć aby żyć (Vivre pour vivre) 1963 – Występek i cnota (La Vice et la vertu) 1962 – Zbrodnia nie popłaca (Le crime ne paie pas) 1960 – Rocco i jego bracia (Rocco i suoi fratelli) 1958 – Maigret zastawia pułapkę (Maigret tend un piège) MAURICE BÉNICHOU (Majid) 2005 – Ukryte (Caché) 2003 – Czas wilka (Le Temps du loup) 2001 – Amelia (Le Fabuleux destin d’Amélie Poulain) 1994 – Patrioci (Les Patriotes) 1993 – Mała Apokalipsa (La Petite apocalypse) 1978 – Drogi na południe (Les Routes du sud) DENIS PODALYDES (Yvon) 2005 – Ukryte (Caché) 2002 – Letni zawód głowy (Embrassez qui vous voudrez) 2001 – Sala oficerska (La Chambre des officiers) 2000 – Komedia niewinności (Commedie de l’Innocence) 1999 – Nic o Robercie (Rien sur Robert) 1998 – Rozterki Alberta (Dieu seul me voit) BERNARD LE COQ (Redaktor naczelny) 2005 – Ukryte (Caché) 2004 – Druhna (La Demoiselle d’honneur) 2003 – Kwiaty zła (La Fleur du mal) 2002 – Wspominać rzeczy piękne (Se souvenir des belles choses) 2001 – Porzuceni (Un Couple modele) 1998 – Nabici w butelkę (Restons groupés) 1998 – Szkoła wdzięku (L’École de la chair) 1996 – Kapitan Conan (Capitaine Conan) 1991 – Van Gogh 1980 – Trzech ludzi do zabicia (Trois homes à abattre) 1979 – We dwoje (À nous deux) 1974 – Małżeństwo (Mariage) 1972 – Cesar i Rozalia (César et Rosalie)
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.