Ja myślę, że to kwestia podejścia - twórca filmu zaprasza widza w świat Kartuzów - świat
ciszy. Świat, który jest totalnym przeciwieństwem tego, co widzimy na codzień... To nie
jest film dla każdego, może nie tyle ze względu na tematykę, co właśnie ze względu na tą
ciszę, która czasem bywa nie do zniesienia...
Ja mam zupełnie inne odczucia co do tego obrazu - myślę, że dopóki nie dasz się
wciągnąć w tą podróż do świata przedstawionego w tym obrazie - to film cię znudzi, co
najwyżej uśpi. Ale jeśli podejmiesz wyzwanie, obejrzysz ten film w skupieniu (co w kinie
jest dość proste - bo warunki ku temu są wręcz idealne) - to gwarantuję, że nawet się nie
zorientujesz jak, ten czas filmu przeminie, a ty pozostaniesz z głębokim uczuciem
niedosytu. Dodam także, że wg. mnie - ten film właściwie nie nadaje się do oglądania w
domu, bo wtedy nie będziemy dość skupieni, aby go właściwie odebrać i zrozumieć.
Wg. mnie - ten film jest jak medytacja chrześcijańska, nie ważne czy ignacjańska, czy
benedyktyńska, czy inna, tak, jak każde spotkanie z Bogiem, wymaga pewnego wysiłku i
poświęcenia od widza. Kiedy jednak ten wysiłek zostanie podjęty, to wtedy, niejako "w
nagrodę", widz może zakosztować tej mistycznej ciszy kontemplacji, ciszy codzienności,
tej monotonii, w której to objawia się Bóg.
Moim zdaniem, niemal perfekcyjnie oddaje to motto filmu: "Tylko w nieskończonej ciszy,
można zacząć słyszeć. Tylko tam, gdzie nie ma słów, można zacząć widzieć." I dokładnie
taka jest "Wielka Cisza"