„Wilk stepowy” to brutalny i surowy thriller z Kazachstanu, który zaskakuje intensywnym klimatem i bezkompromisową narracją. Film opowiada historię Tamary, zdesperowanej matki poszukującej porwanego syna, która z pomocą upadłego detektywa rusza na własną krucjatę przez kazachskie bezdroża. Już od pierwszych scen czuć ciężar tej opowieści, tu nie ma miejsca na sentymenty ani wygładzone emocje.

Reżyser Adilkhan Yerzhanov tworzy gęstą atmosferę, korzystając z szerokich, zimnych kadrów i oszczędnego montażu. Estetyka filmu momentami przypomina postapokaliptyczne kino drogi, z nutą stylizacji na western i brutalistyczne kino noir. Główne role , Anna Starchenko i Berik Aitzhanov, wypadają wiarygodnie, choć nie są wolne od pewnych uproszczeń. Postacie bardziej reprezentują typy niż pełnokrwiste sylwetki psychologiczne.

Mocnym atutem filmu jest jego konsekwencja „Wilk stepowy” nie boi się pokazywać przemocy, korupcji i bezsilności wobec systemu. To kino gniewne, często nihilistyczne, ale w tym właśnie tkwi jego siła. Niestety, w drugiej połowie narracja zaczyna się rozmywać , wątki się plączą, a fabularne skróty osłabiają emocjonalne napięcie.

To film nie dla każdego. Ceni się go za wizualną stronę i duszny klimat, ale momentami bywa przyciężki, a jego symbolika zbyt dosłowna. Mimo to „Wilk stepowy” wyróżnia się na tle współczesnego kina, zwłaszcza jeśli szukamy czegoś spoza utartych ścieżek. To solidne, niepokojące kino gatunkowe z ambicją, choć nie bez wad.