oceniam wysoko - po punkcie na każdy rok z ośmiu suchych lat intensywnego oczekiwania na to - chociaż rzecz obiecuje więcej niż finalnie daje. niepotrzebnie rozbudza ochoty, które szybko gasi hektolitrami lejącej się z ekranu wody. w śledztwo umotywowane uporczywą potrzebą odszukania fragmentu, który objawić ma o bohaterze jakąś prawdę ostateczną, trudno jest uwierzyć. tym bardziej, jeśli z wykorzystywaniem do tego kamery. razi to banałem, trąci naiwnością, wreszcie niekonsekwencją - bo obraz brooknera buduje się tu jednak na opiniach gości zaproszonych dzisiaj. a że bohater w stanie nieistnienia ogólnie, przynajmniej aktualnie, to i nie zaprzeczy.

ostateczne ujawnienie nieznanych dotychmiast archiwaliów rozczarowuje. nie mówi nic ponad to, co już wiemy, ani o brooknerze, ani o burroughsie - na przykład z kapitalnego dokumentu o wuesbe, podanego w takiej formie w jakiej był podany. najwyraźniej reżyser wiedział co robi odrzucając te farfocle, okruszki i trociny, w które jego bratanek tumanek gotowy jest teraz wpisywać szereg prawd objawionych. prosty wytwór chwili; pochwycenie czasu i miejsca, którego już nie ma; ot i cała filozofia. samo znalezienie się w bunkrze, po trzydziestu latach, wystarcza. układ krzesełek, komora orgonowa, lodówka pancerna i wspólne wypalanie dżointa. nie potrzeba tu dodawać już żadnego komentarza.

różne oblicza paszczęki tego samego tiku sir williama mieszczą się w ramach zarysowanego ponad trzydzieści lat temu obrazu i dwa trzy tiki wte czy wewte niczego już nie zmieni.

co do z kolei wątpliwych wzlotów i niewątpliwych upadków potencjalnej kariery zmarłego przedwcześnie reżysera w przededniu zabawy w co-by-było-gdyby, to i ja mam pewne zdanie na ten temat. proszę, oto ono: koleś miał potencjał by zostać drugim dżarmuszem (naprawdę ogarnięty Burroughs The Movie), skończyłby zapewne jak tom dicillo (mniej ogarnięte Ogary Broadwayu). a co nadto jest - wiadomo..