film, w którym De Sica wyzyskuje swoje poprzednie osiągnięcia, ale idzie już w nieco inną, trochę bardziej ugrzecznioną filmową stronę. Mniej tu spontanów, więcej motywów wyreżyserowanych w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Ale i tak jest doskonałe operowanie tłumem i ekspresją.

Poza tym są przynajmniej dwa świetne motywy:
1. Dziecięcy kondukt żałobny, w którym matka zmarłego zachowuje dziwną powagę i spokój (przeczący naszym wyobrażeniom o spontanicznym okazywaniu uczuć przez Włochów), przez całą niemal drogę, której towarzyszy symptomatyczny, niemal transowy stukot karawanu i dreptanie żałobników, aż w końcu matczyna emocjonalność bierze górę nad dumnym spokojem skrzywdzonej przez los kobiety - wybucha ona rozpaczą w momencie rozsypywania cukierków dla okolicznych chłopców (w tym momencie ciary na plecach);
2. Zawieszenie akcji w noweli o papierowym małżeństwie - mimika bohaterki w doskonały sposób oddaje wewnętrzną walkę (trwającą dłuższą chwilę) przed podjęciem ostatecznej decyzji o pozostaniu lub odejściu od męża. Minimalizm i potęga wyrazu.

Co najmniej dwa powyższe powody utwierdziły mnie w przekonaniu, że nie mam do czynienia z przeciętnym obrazkiem rodzajowym, ale filmem wielkiego reżysera.