30 lat po apokalipsie II wojny światowej dojrzewa kolejne pokolenie Niemców. Jednak piętno wojny odbiło się nie tylko na podziurawionych kulami budynkach. Pozostawiło ono o wiele głębsze rany w psychice pokonanego społeczeństwa. Nowe pokolenie nie potrafi odnaleźć się w powojennej rzeczywistości.
Wojna, mimo że nowi niemczy jej nie osobiście nie doświadczyli odbija się przede wszystkim w ich przegranym życiu. Bohaterowie filmu są niepozbierani i nieporadni z tendencjami samobójczymi. Żyją z dnia na dzień w degrengoladzie. O swoje niepowodzenia obwiniają pokolenie rodziców. Są odcięci od swojej historii i przeszłości wzorce czerpiąc z tych którzy ich pokonali.
Gdzieś tam w tle pojawia się jednak upiór przeszłości. Niestety w karykaturalnej formie, jako świeczka w kształcie głowy Hitlera, jest tylko nic nie znaczącym, jarmarcznym gadżetem. Więc gdzieś w podświadomości majaczy ciągle nierozliczony cień ich niechlubnej przeszłości. Ale nowi Niemcy wydają się być od tego odcięci, nie zdając sobie sprawy z prawdziwej przyczyny upadku. Wojna została wyparta. Jej echa zagłuszone konsumpcją przechodzącą w stopniową degenerację.
Smutny to zatem obraz nie dający bohaterom żadnej nadziei na przyszłość.
Niestety narody nie rozumiejące swojej historii muszą jej doświadczać powtórnie. Nierozliczona, faszystowska przeszłość Niemiec ujawni się zatem dopiero w następnych pokoleniach. Co widzimy obecnie.