Ken Russell całkiem udanie o dylematach, szczęściach i nieszczęściach ludzkiej seksualności. W tym kontekście tendencyjnie, złośliwie i prześmiewczo potraktowana kwestia religijności, ale w sumie można to reżyserowi wybaczyć, bo problem, jakiego jego dzieło z pewną może przesadą po części dotyka - skuteczność wiary i religii jako narzędzi walki z ludzkimi słabościami - nie jest wydumany i nadaje się do dyskusji. Może ocena tematu i przesłania filmu brzmi tutaj trochę głębiej (mądrzej?) niż to wygląda na ekranie, jednak nie ma wątpliwości, że sedno sprawy w "Zbrodniach namiętności" (cudowny tytuł) zostało uchwycone. Liczy się przecież efekt.

Nędza erotyzmu (jak to ujął kiedyś Zygmunt Kałużyński) wyziera z człowieka na każdym kroku, nieważne, jak atrakcyjnie zostanie opakowana; szydło zawsze wyłazi z worka. Strach przed samotnością, przed szarą codziennością, przed grzechem i karą, przed zmarnowanym życiem w nudnym małżeństwie, przed czyimiś żalami i pretensjami, mogą (a pewnie, że mogą) wkręcić marną istotę ludzką - która z jakich powodów stale mniema, że brzmi dumnie - w wirówkę rozpaczliwego hedonizmu i nieokiełznanej rozpusty. Bo to jedna z możliwych ucieczek, jakże przyjemna i skuteczna zarazem. Ale nie czarujmy się przecie: piękne, uwznioślone w poematach pożądania kobiet przez mężczyzn i mężczyzn przez kobiety są niczym więcej jak tylko zwierzęcą chucią, instynktownym pędem, a co tam - zwyczajną realizacją biologicznego imperatywu! A świat nasz to jeno perwersyjny cyrk pełen skrzeczących małp i płaczliwych klownów, ogród zoologiczny z otwartymi klatkami albo nawet lepiej: gigantyczny sex-shop zapchany lateksowymi lalami, które udają kobiety, i gumowymi penisami, które udają mężczyzn!

W takich to mniej więcej okolicznościach przyrody pojawia się wielebny Peter Shayne. On próbuje zniszczyć ten chory układ, uleczyć zagubione dusze seksualnych zatraceńców, sprawić, by zapanowała czystość i duchowa nieskazitelność. Co prawda skupia wszystkie swe starania na jednej tylko zatraconej duszyczce, ale przecież uratować od zguby jednego człowieka, to jakby uratować cały świat... W torbie nosi wielebny Biblię z zakładkami, wibrator i sztuczną pochwę. Bo wielebny to nie jakiś tam szeregowy duchowny, lecz człowiek z pasją, autentycznie zaangażowany w problem, uprawiający tzw. obserwację uczestniczącą, żyjący prawdziwie emocjami i orgazmami owieczek, o których uleczenie z szaleńczą determinacją walczy. Ma misję - musi uratować duszę pewnej atrakcyjnej dziwki i aby ten cel osiągnąć, śledzi ją, podgląda (w ścianie burdelu zainstalowawszy uprzednio małego judasza), nachodzi jako w pracy, tak i w domu. Jest jej aniołem stróżem; pod jej oknem cytuje słowa Psalmów.

Niewątpliwie postać wielebnego Shayne'a to - pomimo niekwestionowanych talentów i wdzięków Kathleen Turner - najciekawsza i najbarwniejsza postać w tym filmie. I też najbardziej dla niego reprezentatywna. Jak by nie patrzeć, uosabia kompletne pomieszanie z poplątaniem ludzkich żądz i pragnień, tragiczne rozchwianie, rozedrganie i rozdarcie między dążeniem do duchowego ideału a marnością cielesności i nieuchronnością upadku. (Motywacja wielebnego Shayne’a zasługuje na szczególną uwagę - pytanie, z czym i o kogo tak naprawdę walczy, pozostaje do końca intrygujące. W finale obserwujemy błazeńską przebierankę, która może budzić uzasadnione skojarzenie z "Psychozą" Hitchcocka. Smaczku tej scenie dodaje fakt, że wielebnego odgrywa aktor, który wcielił się w postać pamiętnego Normana Batesa.) To oczywiście nie ten kaliber i nie ta diaboliczna precyzja, z jakimi uderza np. Haneke w doskonałej "Pianistce" lub w "Białej wstążce". Film Russela często nieznośnie balansuje na granicy kiczu (także religijnego) i tapla się w taniej melancholii (choć np. muzycznie niezwykle pozytywnie zaskakuje!). To jeszcze niekoniecznie zarzut, ale bywa też nudnawo, mdławo i niekiedy wręcz pretensjonalnie. Tutaj najdoskonalszym (bezpardonowym) symbolem pomieszania i pogubienia języków i prawd jest mały portret Jezusa w peruce China Blue na ścianie szokującej "porno-kapliczki" zboczonego wielebnego. W soczewce obraz nędzy, kapitulacji, czarnej rozpaczy, pełen jednak różu, błękitu, błyskotek i przyjemnych dźwięków. Migotliwy chaos, zatracenie, zgrabny freakshow, z którego jednak można wyłuskać parę sensownych myśli.