film
Opowieści, które żyją tylko w pamięci
Histórias que só existem quando lembradas2011
1h 38m
Zainspirowana lokalną legendą poetycka historia wioski w brazylijskim interiorze, gdzie czas dawno stanął w miejscu. Wyczekując z utęsknieniem deszczu ostatni żyjący...
Ten film nie ma jeszcze zarysu fabuły.
Opowieści, które żyją tylko w pamięci
reżyseria Júlia Murat
scenariusz Júlia Murat, Maria Clara Escobar
produkcja Argentyna, Brazylia, Francja
premiera 2 września 2011 (Światowa) , 11 maja 2012 (Polska premiera kinowa)
nagrody Film otrzymał nagrodę
Nowość
Do wioski, w której "Bóg zamknął cmentarz", przybywa młoda kobieta. Fotografuje mieszkańców, wnętrza i okolicę. Wraz z nią doświadczamy ciszy nie z tego świata.
czytaj dalej
Ranking ról
Opis filmu Opowieści, które żyją tylko w pamięci
Zainspirowana lokalną legendą poetycka historia wioski w brazylijskim interiorze, gdzie czas dawno stanął w miejscu. Wyczekując z utęsknieniem deszczu ostatni żyjący mieszkańcy fikcyjnej Jotuomby spędzają czas na rozmowach, grze w bule i wspólnych posiłkach. Pewnego dnia do zamkniętej społeczności przybywa Rita, młoda fotograf... czytaj dalej
Znajdź filmy, które mogą Cię zainteresować
Czegoś tu brak, sam nie wiem czego. Może jakiejś zagadki, wyjaśnienia dlaczego ci ludzie są w tym miejscu sami, czekając na śmierć. Koniec wygląda jakby czekali po prostu na zastępstwo, otwarcie cmentarza jakby otwierało drogę dla śmierci... ale brak obudowy takiej interpretacji. Nastrojowy, ciekawy, ale... nie wiem...
więcejczas spędzony na oglądaniu tego filmu to czas na reflekcje, na chwile zadumy nad tym co jest
ważne, i nad tym co mimo, że utracone, nadale żyje w naszej pamięci. Piękna poruszająca
opowieść, o codzienności, o drobnych rzeczach, które nas tworzą, o rutynie, w której odnajdujemy
spokój ale też o zmienności,...
Film nie dla każdego. Dla wrażliwców i wielbicieli fotografii, malarstwa jak najbardziej. Piękny zbiór zdjęć, skompletowany w jedną całość. Kolory, ujęcia-plastycznie zebrane. Mówi o przemijaniu, o śmierci, w tak subtelny sposób, że aż trudno ze smutkiem spoglądać w jej stronę. Porusza dzięki obrazom. Tu nie ma słów i...
więcej
ale to pewnie moje subiektywne odczucie z racji braków odniesienia wynikających z luk w poznawaniu południowoamerykańskiej kinematografii.
Minimalizm w dialogach, maksimum wyrazu w nastroju. Oszczędność formy. Żonglowanie światłem, ciemnością, ciszą, spokojem, ale w tle gdzieś zawsze unosi się szczypta niewiadomego,...
