Kino postmodernistyczne - cechy charakterystyczne

Podbijemy temat.
Wszystko powyżej to prawda. Ale postmodernizm to przede wszystkim poczucie „ponowoczesności”, życia w społeczeństwie postindustrialnym i przekonanie że „wszystko już było”, można co najwyżej trawestować dotychczasowe osiągnięcia, mieszać gatunki i igrać z konwencjami. To jest podstawowa cecha postmodernizmu, wszystko inne to jedynie środki wyrazu.
Dlatego, owszem Lynch, Greeneway, lecz najbardziej postmodern są po prostu filmy Rodrigueza czy Tarantino, z „Pulp fiction” i „Kill Billem” na czele.

Moim pierwszym, nieuświadomionym zetknięciem z postmodernizmem było wieki temu pewne opowiadanie w „Fantastyce” – „Thor spotyka kapitana Amerykę” Brina. Okazało się, że postacie z mitologii germańskiej mogą stanąć naprzeciw postaci z amer. kultury masowej. Pamiętam do dziś, że jako dzieciak cholernie się zdziwiłem, że ci Amerykanie tak piszą, bo w dawniejszej literaturze takich rzeczy nie było, dotychczas tak nie pisano. I wtedy zaczęło mi świtać – chyba idzie nowe ... Dopiero później dowiedziałem się kim jest np. Pynchon.
Pierwszą dużą i znaną polską książką postmodern był dla mnie zaczytywany w szkole na śmierć „Agent dołu” Wolskiego, gdzieś właśnie w I połowie lat 90-tych.

Postmodernizm ogólnie to też brak tego "czegoś" w centrum zainteresowania. W christianizmie tym centrum był Jezus. W modernizmie, człowiek. W postmodernizmie nie ma niczego. Dlatego właśnie mieszanie stylów i konwencji, jak wspomniał Martin, jest przejawem postmodernizmu, bo w tym misz-maszu nie ma konkretnego przekazu. Więcej, jest przekaz, który mówi, że nie ma przekazu :) Tak się nawet postmoderniści w swoim programie określali - że nie mieli programu :)

No, ciekawe. Eklektyczne "mieszanie" stylów, nurtów, wzorców było już typowe dla kultury XIX-wiecznej Europy. Tylko wówczas nie było tej kpiny, ironii, żartu i poczucia, że nic nie jest "na poważnie".
Czy faktycznie "nie ma przekazu"? A może jest nim przekonanie, że nic nie jest naprawdę i na pewno, ze wszystko jest konstrukcją?

Potrzebuję jakieś filmy, które można nazwać postmodernistycznymi. Dobrze byłoby, gdyby nie były to filmy,które już widziałemi które niosą ze sobą jakiś problem socjologiczny.

Przy okazji zapytam jeszcze o inne tytuły, które podchodziłyby pod następujące kategorie (również o zabarwieniu socjologicznym):
1. Film jako wehikuł czasu (problem prezentowania wydarzeń historycznych, istnienie prawdy historycznej w kinie): Tu myślałem o "Inglorious Basterds" lub "Django Unchained", ale oba filmy widziałem i byłbym wdzięczy o jakieś inne tytuły
2. Film - manifest ideologiczny, manifest pokoleniowy; forpoczta zmian kulturowych (pewnie jest dużo takich filmów, ale w tej chwili kompletnie żaden nie przychodzi mi do głowy, chociaż teraz przypomniałem sobie o "Breakfast Club", ale już widziałem go, więc prosiłbym o jakiś inny tytuł)
3. Kategoria polityczności w kinie (pewnie znajdzie się dużo, ale chętnie posłucham waszych rad)
4. Film jako nośnik nowych stylów życia, trendów mody i wzorów zachowań konsumenckich.
5. "Zakazane rewiry" w filmie - tematy (zbyt) trudne, granice prowokacji, granice wytrzymałości (emocjonalnej, estetycznej, moralnej) aktora i widza; Bardzo ciekawa kategoria - czekam na wasze pomysły, choć sam mam kilka w zanadrzu
6. Kino społecznie zaangażowane (tu znajdzie się chyba bardzo dużo tytułów)
7. Dystynktywna moc filmu, kapitał kulturowy widza (tu nie mam pojęcia)

Proszę o pomoc.