Wrażliwy portret Daniela Spoerri daje wgląd widzom nie tylko do warsztatu wszechstronnego artysty, ale także w jego dzieciństwo spędzone w Rumunii - gdzie jego ojciec stał się ofiarą żydowskiego pogromu. Jego życie naznaczone jest więc nieobecnością i zniknięciem. W swojej twórczości, rzeczy znalezione na pchlim targu, które kolekcjonuje tworząc artystyczne kompozycje, jak mówi - nigdy więcej nie znikają. W ten sposób udaje mu się uchwycić chwilę.
Kobieta (Claudia Martini) i mężczyzna (Ludwig Wüst) po przejściach pewnego dnia spotykają się przez przypadek. Żadne z nich nie jest już młode. Obydwoje mają za sobą ogromne rozczarowana. Nie potrzeba im wiele słów, aby doskonale się zrozumieć. Zapewniają sobie nawzajem wsparcie i pocieszenie w krótkiej podróży zwanej życiem.
Znany krytyk muzyczny zostaje zwolniony z pracy. Na domiar złego, żona zaczyna kwestionować jego męskość. Mając dość kolejnych upokorzeń mężczyzna postanawia zemścić się na byłym pracodawcy.
Emerytowany policjant odkrywa zwłoki na tafli zamarzniętego stawu. Gdy głównymi podejrzanymi zostają członkowie jego rodziny, przeprowadza własne śledztwo.
Po dziesięcioletniej odsiadce Ertan wychodzi na wolność i zatrudnia się w centrum dla młodzieży, gdzie uczęszcza jego syn, Mikail, z którym stracił kontakt.
Po zaaranżowanym ślubie Ayse z Hasanem, synem Fatmy, i przyjeździe całej rodziny do Wiednia okazuje się, że Ayse ma tak naprawdę zastąpić miejsce Fatmy, ponieważ ta choruje na raka.
Bohaterowie filmu – tajemniczy cudzoziemiec, konserwatorka zabytków, jej były mąż policjant oraz hazardzista – poszukują szczęścia i płacą za to wysoką cenę.
Filmowa adaptacja opery Giacomo Pucciniego, zrealizowana z okazji 150 rocznicy narodzin kompozytora. Tragiczna historia miłosna z opery Pucciniego, rozgrywająca się w Paryżu w roku 1830, ujęta została w atrakcyjne filmowe ramy z dbałością o realia epoki. Adaptację nakręcono w Wiedniu, a w główne role wcieliły się największe współczesne gwiazdy opery. Rolę Mimi odgrywa rosyjska sopranistka Anna Netrebko, zaś poetę Rudolfa meksykański tenor Rolando Villazon. Większość partii operowych nagrywano w studiu, po nakręceniu zdjęć do filmu.
Pod Ścianą Płaczu czy w świetle reflektorów, w kostiumie Zorro czy w sukni projektanta, uroczyście czy na wesoło: przekraczanie progu świata dorosłych może odbywać się na bardzo różne sposoby. Film towarzyszy czwórce dwunastolatków - Sharon, Tomowi, Moishy i Sophie - w ich przygotowaniach do bar micwy lub bat micwy. W krytyczny i ironiczny sposób przygląda się żydowskiej tradycji i jej interpretacjom, kwestionuje znaczenie rytuałów inicjacyjnych i próbuje zgłębić proces dojrzewania.