Jej debiutancki film "Døden er et kjærtegn" (1949) określany jest jako pierwszy norweski film noir.

Jej mąż Otto Carlmar był producentem wszystkich wyreżyserowanych przez nią filmów.

Pracowała jako aktorka w "Trøndelag Teater " w Trondheim (Norwegia) oraz w "Det nye Teater" w Oslo (Norwegia).

Wraz z mężem prowadziła norweską wytwórnię filmową "Carlmar Film".

Była pierwszą kobietą reżyserem w Norwegii.

Artystka zmarła w Oslo (Norwegia).