Druga część opowieści o René, charyzmatycznym bohaterze, balansującym na granicy prawa, stworzona przez mistrzynię filmu dokumentalnego, Helenę Třeštíkovą.
Na początku roku 2016 do kin trafiły dwa tytuły poświęcone dramatycznemu życiu ubóstwianej, a zarazem potępianej gwiazdy filmowej okresu międzywojnia, Lídy Baarovej. Podczas gdy Filip Renč nakręcił wystawne widowisko fabularne (w roli głównej Tatiana Pauhofová), Helena Třeštíková i Jakub Hejna zdecydowali się na portret dokumentalny. W odróżnieniu od Renča zmarginalizowali bulwarowe wątki o związkach Baarovej z hitlerowskimi dygnitarzami (z ministrem propagandy Josephem Goebbelsem na czele), usiłując uchwycić ponadczasowy aspekt losu aktorki, który – jak podpowiada tytuł – upatrywali w przemijalności sławy i urody. Punktem wyjścia dla twórców była wyjątkowa rozmowa, jaką w 1995 roku Třeštíková przeprowadziła z wiekową i zapomnianą Lída Baarovą. Autorzy celowo zrezygnowali z komentarzy „gadających głów” i uwzględniając społeczno-polityczny kontekst epoki, opowiedzieli historię Baarovej za pomocą zachowanych materiałów archiwalnych oraz filmów, w których wystąpiła.
Bohaterka obrazu, Mallory, nigdy nie miała łatwego życia. Uzależniona od narkotyków dziewczyna zaszła niespodziewanie w ciążę. Po urodzinach syna starała się ze wszystkich sił skończyć z nałogiem. Marzeniem kobiety było znalezienie prawdziwego domu dla siebie i dziecka. Chciała zapomnieć o mrocznej przeszłości i zacząć życie na nowo. Z czasem udało jej się wyjść na prostą. Skończyła szkołę i znalazła pracę, w której może pomagać innym zagubionym ludziom.
Czasozbiorczy film dokumentalny, który powstał w ciągu 23 lat. Film przedstawia losy człowieka teatru (Jakuba Špalka). Pierwsze sceny filmu były kręcone jesienią 1989 roku, kiedy Jakub, wówczas student praskiej DAMU, był jednym z inicjatorów Aksamitnej Rewolucji. Jego marzeniem, które się spełniło, było założenie własnego teatru. (Jakub Špalek) do dziś dnia prowadzi teatr w Pradze. Film pokazuje nielekkie życie człowieka, który stara się stworzyć niezależny teatr oraz jego prywatne życie pełne dużych i małych osobistych dramatów.
Bez względu na wiek, narkotyki to tragiczny nałóg, a jego pokonanie nie jest prostym i łatwym zadaniem. Nastoletnia Czeszka, o imieniu Katka, jest tego doskonałym przykładem. Jest rok 1996. Katka ma 19 lat i przebywa na terapii odwykowej w czeskich Němčicach. Dlaczego zaczęła brać? Bo chciała być inna. Szybko jednak okazało się, że potrzeba inności to złudne pragnienie, które zamieniło jej życie w istne piekło. Teraz za wszelką cenę chce być taka sama jak inni, ale nie jest to już tak proste, jak kiedyś.
Film jest hipnotycznym, rozpisanym na wiele aktów zapisem rodzenia się patologicznej, aspołecznej osobowości. Nastoletni René nie może pogodzić się z odejściem ojca i odrzuceniem przez matkę. Żyjąc w świecie pozbawionym miłości i jakichkolwiek pozytywnych wzorców, jest skazany sam na siebie. Szybko trafia na drogę przestępstwa. René nie ma szans na resocjalizację – zmiany w jego osobowości, spowodowane traumą z domu rodzinnego, są zbyt głębokie. Mając niewątpliwą umiejętność manipulowania ludźmi, wkrada się w ich łaski, by potem ich okraść – w 1992 roku okrada nawet samą Třeštíkovą. Uwodzi i porzuca kobiety, ma syna, którym się nie interesuje. Jego szemrane interesy nieodmiennie kończą się za więziennymi kratami. Gdy umiera matka jego dziecka, nie wydaje się tym zbytnio przejęty, skupia się na opisie swojego wątłego zdrowia. Jego życie jest egoistycznym żebraniem o czułość i odrobinę uwagi.
Dokument ten powstawał przez 25 lat. Kiedy główna bohaterka filmu, Marcela, brała ślub w 1980 roku, była pewna, że oto właśnie otwiera się przed nią perspektywa szczęśliwego życia. Nie zrażała jej nawet konieczność wspólnego zamieszkania z teściami. Niestety życie w małym mieszkanku powodowało coraz to nowsze konflikty. Gdy Marcela urodziła córeczkę Ivanę, sielanka małżeńska się skończyła - główna bohaterka, mając dość scysji z teściową, opuściła męża i wraz z dzieckiem przeniosła się do swoich rodziców. Ale to dopiero początek tragicznych losów Marceli Haverlandovej - rozwód, kolejna nieszczęśliwa miłość, narodziny niepełnosprawnego syna, śmierć dziecka, brak pracy i perspektyw na lepsze jutro, a przede wszystkim ogromna samotność, oto co przyniesie jej życie na przestrzeni ćwierćwiecza zmian społecznych w Czechach...
Niezwykły cykl filmowy, który reżyserka Helena Třeštíková zaczęła kręcić wiosną 1989 roku niecodzienną czasozbiorczą metodą w ośrodku wychowawczym dla młodzieży w Libkovicach. Materiał filmowy powstawał w cyklach dwu- i pięcioletnich i przedstawia nie tylko zmiany w życiu poszczególnych bohaterów, ale przede wszystkim całego czeskiego społeczeństwa. Láďa jest typowym produktem systemu napraw i wychowaj. Nie dość, że nie został wychowany, to w dodatku nie ma pojęcia o życiu. Osobiste problemy załatwia w swój własny sposób - połykaniem ostrych przedmiotów. Podobnie silnie przeżywa swoje miłości - zgodnie z regułami rodem z Harlequinów: miłość, namiętność, niewola...
Niezwykły cykl filmowy, który reżyserka Helena Třeštíková zaczęła kręcić wiosną 1989 roku niecodzienną czasozbiorczą metodą w ośrodku wychowawczym dla młodzieży w Libkovicach. Materiał filmowy powstawał w cyklach dwu- i pięcioletnich i przedstawia nie tylko zmiany w życiu poszczególnych bohaterów, ale przede wszystkim całego czeskiego społeczeństwa. René siedzi w więzieniu, odkąd skończył 16 lat. W areszcie wraz z innymi wzniecił bunt, co dodatkowo wydłużyło mu wyrok. Z bohaterem spotykamy się krótko przed jego 18 urodzinami w Libkovicach. Nie cieszy go życie, olewa rodziców (oni olewali go, kiedy był mały), nawet nie wie, ile ma rodzeństwa. Po ogłoszonej amnestii nie może sobie znaleźć miejsca, żadna praca się go nie trzyma, zaczyna kraść z młodszym bratem. Szybko trafia ponownie do więzienia - tym razem z bratem, który jest jeszcze nieletni... Historia się powtarza a René utwierdza się w swojej życiowej filozofii: poszaleć chwilę na zewnątrz, żeby cię znów posadzili i tak w kółko. Ramą narracyjną dla całego filmu tworzą listy, jakie René wysyła reżyserce filmu. Ostatni z nich przychodzi znowu z więzienia, René przeprasza w nim, że w ciągu swojego krótkiego pobytu na wolności kompletnie ogołocił mieszkanie reżyserki.
Unikalny cykl filmów "Powiedz mi coś o sobie", który wiosną 1989 roku zaczęła kręcić reżyserka Helena Třeštíková za pomocą wyjątkowej metody długoterminowej obserwacji w zakładzie poprawczym dla nieletnich w Libkovicach. Materiał filmowy został nakręcony w ciągu dwu do pięciu lat i dokumentuje nie tylko zmiany w życiu poszczególnych bohaterów, ale również całego społeczeństwa.