Zbiorowy portret kobiet i dziewczyn z Niemieckiej Republiki Demokratycznej uchwycony na rok przed transformacją społeczno-ustrojową. Helke Helke Helke Misselwitz rozpoczyna swój film w pierwszej osobie w górniczym mieście Zwickau w Saksonii, gdzie się wychowała. Stamtąd wyrusza w podróż pociągiem nad Bałtyk, spotykając kobiety w różnym wieku i z różnych warstw społecznych. Rozmówczyniami Helke Misselwitz są między innymi dwie młode dziewczyny, które uciekły z domów, kobieta pracująca w fabryce węgla, ekonomistka, 85-latka, która świętuje diamentową rocznicę ślubu. Tłem dla tej serii intymnych rozmów, z których dowiadujemy się o nadziejach, marzeniach i obawach kobiet, jest obraz kraju oddany w czarno-białych zdjęciach. Indywidualne historie bohaterek filmu Helke Misselwitz pozwalają dostrzec nierówności między kobietami i mężczyznami mimo deklarowanego w oficjalnych narracjach państwowych równouprawnienia.

Kobieta siedzi przy maszynie do pisania i rozmyśla, pali papierosy, wspomina, słucha muzyki - oczywiście tanga, i wie, że "Buenos Aires i Montevideo są daleko". Ale potem zabiera nas w podróż na drugi koniec świata, do czasów przełomu wieków, kiedy tango powstawało w portowych knajpach Argentyny. Co to jest tango? Misselwitz przeprowadza wywiady, zagląda do starych książek i filmów. Co to jest tango? Enigmatyczna odpowiedź Argentyńczyka brzmi: "Tango zdarza się albo nie zdarza, a nawet jeśli się nie zdarza, to jest to tango".

Kobieta urodzona w 1949 roku, w roku założenia Niemieckiej Republiki Demokratycznej, opowiada o swoim życiu na podstawie 35 zdjęć z rodzinnego albumu, z których każde przedstawia jeden rok. Premiera filmu miała się odbyć z okazji 35. rocznicy powstania NRD. Urzędnicy odrzucili jednak ten film jako pozornie negatywny portret życia rodzinnego w NRD, przedstawiony przez nietypową kobietę. Rok później film został wydany pod innym tytułem.

Wrażenia z życia rodziny Marksów, fragmenty ich listów, zdjęcia - obrazy budynku, który obecnie popada w ruinę.