Reżyser opowiada historię Ameryki i jej mieszkańców, odwołując się do obrazów Edwarda Hoppera. Opowieść zamknięta jest w monologach wewnętrznych tytułowej Shirley.

"Pianomania" jest portretem Stephana Knüpfera, znakomitego stroiciela fortepianów i jego wielu znanych klientów, wśród których znajdują się Alfred Brendel, Mitsuko Uchida, Lang Lang, Rudolf Buchbinder i Pierre-Laurent Aimard. Film jest wyjątkowym i pełnym humoru spojrzeniem za kurtynę wirtuozerskich koncertów muzycznych.

Przez 87 minut filmu kamera nie robi ani jednego ruchu. Zrezygnowano z muzyki oraz komentarzy autora. Głos zabiera tylko sześć wierzących osób, które, pokazane w częściowym zbliżeniu w kościele, przodem do kamery, wnoszą swe prośby i podziękowania, za każdym razem zaczynając je od formuły Jezu, ty wiesz. Bohaterowie mówią o swych dużych i małych problemach, zaprzepaszczonych szansach, załamaniach i nadziejach. Świadkiem tych intymnych zwierzeń jest kamera filmowa, rejestrująca od strony ołtarza twarze modlących się. Reżyser określił swoje dzieło mianem „filmowej spowiedzi”, podkreślając jego komiczny, poruszający a momentami wręcz brutalny charakter..