Ludwik Solski 

Ludwik Solski, a właściwie Sosnowski, urodził się 20 stycznia 1855 roku. Geniusz sceny; zagrał blisko tysiąc ról (zidentyfikowano 793!), fenomen żywotności; żył niemal sto lat, do końca życia zachowując dobrą kondycję.
Obdarzony dobrym tenorem, w młodości śpiewał w operze, m. in. partię Jontka w "Halce". Dzięki temu treningowi stał się później mistrzem recytacji, kunsztownie wyzyskujący różne odmiany intonacji, barwy, natężenia głosu.
Średniego wzrostu, miał ciemne błyszczące oczy, twarz pociągłą, zbyt wyrazistą dla amanta i w tym emploi nigdy nie odnosił sukcesów.
Wielkim atutem aktora była za to, jak mawiał Kotarbiński, jego "krzepka, zwięzła cielesność", podatna "do giętkich, rzutkich ruchów", jak i do kształtowania nieruchomej sylwetki o zastanawiającej sile wyrazu. Miał za to mistrz Solski niezawodny zmysł plastyki, co najbardziej uderzało w epizodach, które dopiero jego gra wydobywała na pierwszy plan. Przykładem geniuszu aktora w tej dziedzinie było nieme wejście Starego Wiarusa w "Warszawiance".
Zanim Ludwik Solski został aktorem imał się różnych zajęć. Nie ukończywszy gimnazjum W Tarnowie zaczął w Krakowie praktykę handlową, potem pracował w zakładzie ślusarskim i praktykował w sądzie w Niepołomicach i Krakowie. Jesienią 1875 roku zaczął statystować w teatrze krakowskim, a 15 stycznia 1876 roku, zagrał, pod pseudonimem Mancewicz, swoją pierwszą małą rólkę - Alberta w "Synu diabła". Potem pracował w zespole Adolfa Trapszy w teatrzyku ogródkowym Eldorado pod nazwiskiem Sosnowski.
Sezon 1882/83 spędził w teatrze poznańskim. Od września 1883 roku pracował już w teatrze krakowskim; od tej też pory stale używał przejętego od żony
pseudonimu Solski (w Galicji był poszukiwany przez żandarmerię za uchylanie się od służby w wojsku austriackim). W Krakowie pozostał do 1900 roku. W latach 1900-1905 występował w Miejskim Teatrze we Lwowie. Przez kolejne sześć lat był dyrektorem Miejskiego Teatru w Krakowie, by potem przenieść się do powstającego w tym czasie Teatru Polskiego w Warszawie.
W sezonie 1913/14 pracował w Warszawie jako główny reżyser dramatu WTR.
W czasie I wojny światowej pracował w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, w teatrze w Łodzi; był również dyrektorem Teatru Polskiego w Warszawie.
W późniejszych latach pracował jako aktor lub dyrektor w wielu bardziej lub mniej znanych teatrach: w Poznaniu, Łodzi, Wilnie, Lublinie, Krynicy. Wyjeżdżał często na gościnne występy do Krakowa, Łodzi, Lwowa, Wilna, Poznania.
Grał również w filmach ("Ziemia obiecana" z 1927 roku, "Dusze w niewoli" z 1930, "Tajemnica lekarza" również z 1930 roku oraz "Geniusz sceny" z 1939 roku, film o twórczości genialnego aktora, ilustrowany 13 rolami teatralnymi Mistrza Solskiego, m. in. rola Starego Wiarusa z "Warszawianki" Stanisława Wyspiańskiego).
We wrześniu 1939 roku uderzenie bomby zniszczyło kamienicę (Aleje Jerozolimskie 31), w której aktor mieszkał. Pożar strawił cały dobytek artysty. Po powstaniu warszawskim aktor trafił do obozu pruszkowskiego, potem został wywieziony do Krakowa.
Ludwik Solski był nie tylko aktorem realistycznym (kontynuatorem odkryć Rapackiego-ojca, rywalem Kamińskiego), słynącym z pomysłowej charakteryzacji, ze świetnie podpatrzonego gestu, postawy, nawet drobnego odruchu, przejrzystego wykonania, był również dyrektorem, nauczycielem, cenionym swego czasu w Krakowie, a także świetnym reżyserem. To mistrz Solski wprowadził na scenę dwóch wybitnych scenografów, Frycza i Modrzewskiego, wypróbował wiele nowości inscenizacyjnych, umożliwił debiut dramatyczny Rostworowskiemu i utorował drogę do sławy Nowaczyńskiemu.
W 1929 roku wystawił "Niespodziankę" Rostworowskiego; kreowaną tam przez niego postać Ojca krytyka uznała za jedno z największych arcydzieł sztuki teatralnej.
W 1945 roku powrócił na scenę Teatru im. Słowackiego. W tym samym roku teatr w Krakowie przyjął jego imię.
U schyłku życia obchodził wiele jubileuszy; z blisko trzynastu jeden najważniejszy - osiemdziesięciolecie pracy scenicznej - obchodzony 20 marca 1954 roku w Krakowie, a 5 czerwca tegoż roku w Warszawie - połączony został z nadaniem mu doktoratu honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Wybitny artysta otrzymał w ciągu życia wiele nagród. W 1935 roku otrzymał odznaczenie Komandoria Orderu Polonia Restituta, w 1946 roku - honorowe obywatelstwo Warszawy, w tym samym roku - odznaczenie Order Polski Odrodzonej I klasy, w 1950 roku - Państwową Nagrodę Artystyczną I stopnia za całokształt pracy artystycznej, w 1951 roku - honorowe obywatelstwo Krakowa oraz Order Sztandaru Pracy I klasy.
Ostatni raz Mistrz Solski wystąpił na scenie Teatru Polskiego w Warszawie 5 czerwca 1954 roku, grając podczas swego jubileuszu rolę Dyndalskiego w IV akcie "Zemsty".
Ludwik Solski zmarł 19 grudnia 1954 roku; pochowany został w Krakowie w grobach zasłużonych na Skałce.
W trzy dni po śmierci wielkiego artysty jego imię przyjęła krakowska PWST.