Jeden z czołowych reprezentantów Nuberu Bagu (japońskiej nowej fali), jednak zupełnie inny w kierunkach twórczości. Często kręcił w konwencji jidaigeki i melodramatu, unikając podejmowania aktualnej tematyki w agresywnych artystycznie filmach.

Pochodził z bogatej rodziny, jednak późniejsza sytuacja ekonomiczna zmusiła go do pracy na polu oraz w charakterze kierowcy. Ukończył szkołę średnią Kano i uniwersytet Waseda na wydziale literatury w 1949 roku. Jako że kochał sztuki piękne, w szczególności książki, a studiował literaturę okresu Edo, postanowił rozwijać swoje umiejętności na drodze dalszego kształcenia. W 1953 roku, po śmierci matki, ożenił się z aktorką Iwashita Shima, późnej znaną poetką. Zdał pomyślnie egzamin wstępny na asystenta reżysera w wytwórni Shochiku. Pracował pod kierownictwem Tanaki Noboru i Hary Kenkichi. Pierwszą okazją do debiutu reżyserskiego była proponowana opowieść, osnuta na popularnej piosence, ale Shinoda ją odrzucił. Pierwszy samodzielny film: "Koi No Katamichi Kippu" ("Bilet na miłość w jedną stronę", 1960), oparty na własnym, nagrodzonym, scenariuszu. Do grona najbardziej wyróżniających się nowofalowców japońskich dołączył tworząc zaangażowane socjalnie filmy, z czego potem zrezygnował na rzecz jidaigeki i melodramatów. Pierwszy dramat historyczny "Ansatsu" uznawany jest przez niektórych krytyków za opus magnum filmowca. Shinoda zastosował w nim wiele aspektów estetyki okresu Tokugawa z wielkim wyczuciem znawcy. Jak reszta młodych reżyserów wkrótce opuścił wielkie studio by założyć niezależne atelier, nazwane Hyogensha. W 1972 roku nakręcił dokument o zimowych igrzyskach olimpijskich w Sapporo. Kręcił prawie wyłącznie jidaigeki inspirowane sztuką Edo. Po premierze filmu "Supai Zoruge" w 2003 roku ogłosił zakończenie kariery.