Rosyjski kompozytor doby romantyzmu pochodzący z rodziny o polskich korzeniach, syn właściciela ziemskiego.
Urodził się 01.06.1804 roku w rodzinnym majątku Nowospasskoje. W wieku młodzieńczym nie przejawiał zainteresowań muzycznych i nic nie zapowiadało jego późniejszej drogi życiowej. Mając 10 lat rozpoczął, pobierając domowe lekcje, naukę gry na skrzypcach i fortepianie, ale jego prawdziwą pasją były geografia i literatura podróżnicza. 

Z myślą o służbie dyplomatycznej ojciec skierował go do Liceum Szlacheckiego w Petersburgu, gdzie młodzieniec zetknął się z ideologią dekabrystów. W 1925 roku podczas powstania znalazł się na Placu Senackim co skończyło się dochodzeniem policyjnym i w efekcie przekreślało jego szanse na karierę dyplomatyczną. 

Jeszcze w okresie licealnym, podjął studia pianistyczne pod kierunkiem Ch. Mayera, które zakończył publicznym wykonaniem koncertu fortepianowego J. Hummla. Brał też lekcje śpiewu oraz uczył się gry na skrzypcach u koncertmistrza Cesarskiego Teatru w Petersburgu, F. Böhma. W latach 1824-1828 odbył służbę państwową w Urzędzie Komunikacji, dochodząc do stopnia asesora kolegialnego. Po jej zakończeniu jeszcze przez dwa lata mieszkał w Petersburgu, uczestnicząc aktywnie w życiu towarzyskim stolicy, by w roku 1830 ruszyć w podróż po Europie. Droga prowadziła przez Warszawę, Niemcy i Szwajcarię do Włoch, gdzie zatrzymał się na 3 lata (głównie w Mediolanie), ucząc się kompozycji i śpiewu. Zapoznawał się też ze współczesnymi kierunkami rozwoju muzyki operowej. 

Po opuszczeniu Włoch skierował się do Berlina, gdzie odbył pełne studia kompozytorskie u S. Dehna. W tym czasie dokonał wyraźnego zwrotu w stronę tematyki narodowej w muzyce. Skomponował szereg pieśni do słów W. Żukowskiego, A. Delwiga i A. Puszkina. Wpadł też na pomysł skomponowania rosyjskiej opery narodowej. Ideę tę zrealizował po powrocie do kraju. Powstała opera historyczna „Życie za cara”, a jej premiera odbyła się w roku 1936 w Operze Petersburskiej, którą zaszczycił swoją obecnością car Mikołaj I. Jej pierwotny tytuł „Iwan Susanin” został na życzenie monarchy zmieniony. Znajomość rosyjskiego folkloru wyniósł kompozytor jeszcze z rodzinnej wsi i pogłębił ją w latach następnych, co znalazło odbicie zarówno w jego pierwszej operze, a także w drugiej, powstałej w sześć lat później operowej baśni „Rusłan i Ludmiła”.
W latach 1852 – 54 Glinka przebywał w Paryżu, komponując symfonię kozacką „Taras Bulba”. Pracę nad partyturą odłożył na czas jakiś i już jej nie dokończył. W 1956 rozpoczął ponowne studia u S. Dehna w Berlinie. Zainteresowawszy się muzyką cerkiewną, chciał zgłębić tajniki europejskiej polifonii i przenieść je na grunt rosyjski. Niestety plany te miały pozostać niezrealizowane. W Berlinie, po wyjściu z nagrzanej sali koncertowej kompozytor zaziębił się i w dwa tygodnie później, 15.02.1957 zmarł. Jego ciało zostało przewiezione do Petersburga i pochowane na tamtejszym Cmentarzu Tichwińskim.
Zasług Michaiła Glinki dla rozwoju rodzimej muzyki nie sposób przecenić. Doprowadził ją do poziomu europejskiego nasycając przy tym pierwiastkami autentycznego rosyjskiego folkloru. Jego twórczość była inspiracją dla takich kompozytorów jak Borodin, czy Musorgski. W swoim kraju powszechnie uważany jest za „ojca muzyki rosyjskiej”.