Film dokumentalny zrealizowany z okazji 50. rocznicy podjęcia decyzji o odbudowie zrujnowanego po wojnie Zamku Królewskiego w Warszawie. W styczniu 1971 roku zapadła decyzja o odbudowie Zamku Królewskiego w Warszawie. Dzięki filmowi sięgamy do czasów, gdy budowla była siedzibą władz I Rzeczpospolitej (Króla i Sejmu), następnie gościła Naczelnika Państwa oraz stała się rezydencją Prezydenta RP. Pokazano wojenne losy budowli, kończące się wysadzeniem przez hitlerowców tego symbolu polskiej państwowości. Socrealistyczne koncepcje odbudowy z 1949 roku na szczęście nie zostały zrealizowane. Droga do rekonstrukcji była bardzo kręta. Niektórzy zwierzchnicy władz nie chcieli widzieć tego symbolu burżuazyjnej zgnilizny. Dopiero odcinający się od gomułkowskich czasów Edward Gierek wykorzystał Zamek Królewski do celów propagandowych, chcąc pozyskać sympatię narodu i podjął decyzję o jego odbudowie. Za wzór posłużył obraz Canaletta „Widok Warszawy od strony Pragi”.
Główną ideą filmu jest przypomnienie wieloaspektowej pamięci o Ustawie Rządowej i jej twórcach, a także zmieniającym się odbiorze jej treści i roli w narodowej tradycji. Film poświęcony jest, nie momentowi uchwalenia i poszczególnym zapisom Ustawy Rządowej, ale jej recepcji, tak jeszcze w ostatnich latach Rzeczypospolitej, jak i po upadku Polski. Opowiada o kultywowanej pamięci o Konstytucji 3 Maja przez trwającej ponad wiek narodowej niewoli i znaczeniu tej pamięci dla narodowego bytu. Opowieść rozpoczyna się wraz z pierwszą majową rocznicą (1792), a zakończy się przywróceniem święta 3 maja w okresie II Rzeczypospolitej. Zostaną pokazane narodowe manifestacje, formy upamiętniania, rola tematu Konstytucji 3 Maja w spuściźnie literackiej, czy historycznym sporze o przyczyny upadku Rzeczypospolitej. Zobaczymy dzieła plastyczne ze słynnym, acz wcale niejednoznacznym w przekazie "Uchwaleniem Konstytucji 3 Maja" Jana Matejki, czy wielością patriotycznych gadżetów produkowanych w okresie zaborów.
"Największe Polskie Katastrofy" to seria dokumentalna, w której przedstawimy dramatyczne historie największych katastrof powojennej Polski. Pokażemy niepublikowane wcześniej poruszające wyznania świadków i ocalałych, których życie zmieniło się bezpowrotnie. Opowiemy traumatyczne historie ludzi, którzy stracili swoich bliskich, oraz ratowników, których oddanie i poświęcenie pozwoliło uratować wiele żyć. Z pomocą ekspertów i biegłych sądowych przedstawimy przyczyny oraz przebieg tych tragicznych wydarzeń minuta po minucie.
Film dokumentalny opowiada o Józefie Kamzie, misjonarzu, salezjaninie, żyjącym w dalekiej Amazonii wśród indiańskich plemion. Po święceniach kapłańskich w 2004 roku, ksiądz Józef wyjechał na misje, oddając się pracy ewangelizacyjnej z radością i wielką pasją. Odwiedza wioski położone głęboko w dżungli, do których można dotrzeć tylko drogą wodną. Podczas podróży czyta Ewangelię, książki podróżnicze, przyrodnicze, filozoficzne, a przede wszystkim modli się o roztropność, umiejętność rozpoznawania zadań, do których został powołany. W dalekiej Amazonii peruwiańskiej, głosił Słowo Boże, udziela sakramentów, ale przede wszystkim pomaga rdzennym mieszkańcom w rozwiązywaniu codziennych problemów życiowych. Uczy się od nich rozumienia przyrody, świata fauny i flory. Dzięki temu może uczyć mieszkańców dżungli szacunku i miłości do dzieła Stwórcy. Ekipa Telewizji Polskiej towarzyszyła misjonarzowi w jego codziennym trudzie. Ekstremalne warunki życia pozwoliły członkom ekipy dostrzec wartości płynące z obcowania z przyrodą. Mimo biedy, w jakiej żyją mieszkańcy Amazonii, podróżni doświadczali gościnności i serdeczności, doznawali radości spotkania.