W sercu argentyńskiej prowincji Salta, pośród malowniczych górskich krajobrazów żyje niewielka społeczność gauchos — ludzi, którzy żyją według własnych zasad, czerpiąc radość z prostego życia.
Wierzymy czy nie w istnienie zdolności kontaktu z zaświatami, ten film nie pozostawia nas obojętnymi. Ani przez chwilę reżyserka (film o Taylor Swift "Miss Americana") nie próbuje nas zresztą przekonać, że siedmioro jasnowidzów_widzek, których poznajemy na spotkaniach jeden na jeden z klientami i w scenach z życia prywatnego, mają tę „moc". To, co na pewno potrafią, to usiąść naprzeciw kogoś, kogo nie znają i przekazać jasną i często pomocną refleksję na temat ich największych zmartwień i bólu. Co sprawia, że ludzie płacą za ich usługi? To pytanie również wisi w powietrzu. Film studia A24 zręcznie porusza się pomiędzy ironią i szczerą otwartością na to, co przynoszą sesje z klientami i na codzienność jaznowidzów_widzek. Queerowa Per Erik Borja wprost przyznaje: "nie wierzę w pełni w to, co mówię". Wszyscy z trudem wiążą koniec z końcem. Gdy zaglądamy do ich mieszkań, indywidualne losy widać lepiej i rany na duszy. Jedna z jasnowidzek mówi: "czasami wydaje mi się, że najbardziej uzdrowienia potrzebują uzdrowiciele". Cała siódemka interesuje się sztukami performatywnymi, w tym filmem, a niektórzy nawet występują zawodowo. Phoebe, która komunikuje się z psami na odległość, ma obsesję na punkcie Johna Watersa. Czy wizyta u medium tak bardzo różni się od seansu w kinie?
Dokument podąża za aktorką i aktywistką Evan Rachel Wood, która wykorzystuje swoje doświadczenie ofiary przemocy domowej, aby wymierzyć sprawiedliwość, leczyć rany i odzyskać prawo do swojej historii.
Prawie pół wieku po premierze "Nocny kowboj" (1969) nadal pozostaje jednym z najbardziej oryginalnych filmów naszych czasów. Dzięki kreacjom Jona Voighta i Dustina Hoffmana, scenariuszowi Waldo Salta i reżyserii Johna Schlesingera, przeszedł do historii jako jedyny obraz z kategorią wiekową X, który zdobył Oscara® dla najlepszego filmu. Nancy Buirski opowiada historię powstania "Nocnego kowboja" i analizuje rolę, jaką ten film odegrał we współczesnym kinie. Oglądamy materiały archiwalne, zza kulis, a także fragmenty kronik, reportaży i wywiady z twórcami, którzy już nie żyją (w tym ze Schlesingerem) oraz z Johnem Voightem i jego współpracownikami: Bobem Balabanem i Brendą Vaccaro. Słuchamy opinii krytyków i znawców kina, komentujących znaczenie kulturowe filmu. Buirski umieszcza go w różnych historycznych kontekstach - łączy film z wojną w Wietnamie, kulturą kowbojską, z walką o prawa gejów, kobiet i czarnych, z protestami w Chicago w 1968 roku, a także z nowojorską artystyczną awangardą. Schlesinger okazał się doskonałym twórcą, który wyraził w "Nocnym kowboju" całe swoje czasy. Widzimy Nowy Jork w niespokojnym okresie kulturalnego fermentu. Obserwujemy epokę, która stworzyła film i film, który stworzył epokę.
Analiza jednego z najbardziej publicznych skandali Hollywood - trwającej od wielu lat sprawy zarzutów o molestowanie stawianych pod adresem Woody'ego Allena, także jego późniejszy proces o opiekę i związek Allena z córką Mii Farrow, Soon-Yi.
Ofiary i byli liderzy ruchu tzw. terapii konwersyjnej opowiadają o szkodach, jakie wyrządził on społeczności LGBTQ+, oraz o jego dalszym katastrofalnym wpływie.
Uroczy, krótki film dokumentalny o kochającej kino starszej Amerykance włoskiego pochodzenia czerpiącej inspirację z życia swojej ulubionej aktorki, Sophii Loren.
Sześciu mężczyzn, którzy jako chłopcy byli molestowani seksualnie przez duchownych katolickich, znajduje w sobie siłę, tworząc filmy krótkometrażowe inspirowane traumą.
Gdy testy DNA ujawniają, że są kuzynkami, trzy dziewczynki adoptowane przez różne amerykańskie rodziny wyjeżdżają do Chin, aby spotkać się z biologicznymi rodzicami.
Od wczesnych nielegalnych graffiti po monumentalny portret osadzony na ścianie granicznej USA i Meksyku, obraz wykorzystuje moc sztuki opartej na współpracy, by podnosić na duchu społeczności i inspirować je do wyrażania siebie.
Zróżnicowana grupa młodych artystów na krawędzi sukcesu lub porażki, rzuca wyzwanie systemom, przełamuje bariery i ryzykuje wszystko, aby zaistnieć w branży, w której wszystkie zasady są obecnie pisane na nowo.
W nadmorskiej włoskiej miejscowości ocalała z Holokaustu kobieta przyjmuje pod swój dach 12-letniego Momo — senegalskiego muzułmanina, który ją okradł.
Opowieść o grupie uroczych włoskich staruszków, którzy odkryli swój przepis na szczęście - razem ze swoimi ukochanymi psami szukają rzadkich i drogich trufli Alba w piemonckich górach.
Serial dokumentalny HBO przedstawiający historię organizacji NXIVM, której założyciel i kilku członków zostało oskarżonych o handel ludźmi i wymuszenia haraczy.
Jacinta jest dwudziestosześciolatką, która budzi sympatię od pierwszego wejrzenia. Uśmiechnięta, pełna energii i woli życia - trudno jej nie polubić. Większość swojej dorosłości spędziła w więzieniu, skazywana na krótkie okresy za kradzieże, pobicia czy używanie narkotyków. Poznajemy ją w przededniu końca kolejnej odsiadki. Nadchodząca wolność nie jest jednak dla Jacinty powodem do radości, bo w więzieniu zostawia matkę, z którą łączy ją bardzo zażyła choć toksyczna relacja (w przeszłości razem dokonywały przestępstw). Tymczasem na zewnątrz czeka na Jacintę dorastająca córka, będąca dla niej motywacją do wyjścia ze spirali uzależnienia od heroiny i łamania prawa. Jessica Earnshaw towarzyszy swojej bohaterce w procesie ponownej adaptacji do wolności, kreśląc jednocześnie intymny portret jej relacji z najbliższymi i odkrywając kolejne tajemnice z jej przeszłości. Centralną osią filmu pozostaje podwójna relacja na linii matka - córka, w którą uwikłana jest Jacinta. Reżyserka próbuje zgłębić tajemnicę miłości matki i miłości do matki - ogromna siła tych uczuć jest napędem motywującym tytułową bohaterkę do wszelkich decyzji. Dzięki dyskretnemu ujawnianiu swojej obecności, Jessica Earnshaw gładko wymyka się pułapkom podobnych opowieści, takim jak bezduszne podglądactwo czy eksploatacja traumy. Czasem reaguje na wydarzenia, czasem zadaje pytania zza kadru, ale przede wszystkim pozwala obecnym na ekranie postaciom wejść w świadomą relację z kamerą i opowiedzieć własne historie.
Przygotowując się do egzekucji innego więźnia, naczelnik więzienia Bernadine Williams musi zmierzyć się z psychologicznymi i emocjonalnymi demonami, które towarzyszą jej pracy.
Kino biograficzne czy trzymające w napięciu detektywistyczne śledztwo? Dokument zrealizowany przez Pamelę B. Green łączy w sobie elementy jednego i drugiego. Nie może być inaczej, skoro bohaterką tej niezwykłej opowieści jest postać tak nietuzinkowa jak pionierka kinematografii, uznawana za pierwszą reżyserkę w historii X Muzy Alice Guy-Blaché. Francuzka swoją przygodę z kinem zaczęła, pracując jako sekretarka Léona Gaumonta. Szybko pięła się po szczeblach kariery, by w wieku 23 lat nakręcić swój pierwszy film. Po ponad dziesięcioletniej współpracy z wytwórnią Gaumont wraz z mężem przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych, gdzie założyła własne studio. Szacuje się, że Alice Guy-Blaché miała udział – reżyserski, scenariuszowy czy producencki – w blisko tysiącu filmów. W „Bądź sobą…”, którego realizacja zajęła ponad osiem lat, Pamela B. Green opowiada nie tylko o niezwykłym wkładzie swojej bohaterki w rozwój X Muzy, ale też o tym, jak łatwo została ona zepchnięta na boczny tor. Amerykańska dokumentalistka dotarła do niepublikowanych wcześniej materiałów archiwalnych, wplatając w nie szereg wywiadów z ludźmi filmu. Wśród nich m.in. Patty Jenkins, Ben Kingsley, Ava DuVernay czy Julie Delpy. Narratorką tej wyjątkowej opowieści o pierwszej kobiecie kina jest Jodie Foster.