Sergei Prokofiev 

Sergiusz Siergiejewicz Prokofiew to jeden z najważniejszych osobowości muzycznych XX wieku, genialny pianista, kompozytor i dyrygent, który wywarł znaczący wpływ na kształt dzisiejszej muzyki poważnej.

Prokofiew urodził się dwudziestego czwartego kwietnia 1904-ego roku w Sontsowce, małej wiejskiej miejscowości w guberni Jekaterinosławskiej (dzisiaj Dniepropietrowsk). Już w wieku pięciu lat przejawiał nadzwyczajne talenty muzyczne i komponował pierwsze utwory na pianino. W wieku lat siedmiu opanował grę w szachy, które lubił do końca swojego życia - zaowocowało to choćby znajomością z wybitnymi szachistami - Jose Raulem Capablancą i Michaiłem Botwinnikiem. Mając lat dziewięć Prokofiew skomponował swoją pierwszą operę - "Olbrzyma".

W 1902-im matka chciała wysłać Sergiusza do moskiewskiego Konserwatorium. Jednak dyrektor, Sergiej Tanejew, nie był w stanie zorganizować takich zajęć. Zamiast tego namówił Reinholda Gliere, żeby był prywatnym nauczycielem Prokofiewa. Przyszły kompozytor ocenia tą opiekę niejednoznacznie. Z jednej strony Gliere był osobą bardzo sympatyczną i wspierał rozwój Sergiusza, z drugiej strony jednak potrafił uczyć tylko konwencjonalnego podejścia do muzyki.

Do 1904-ego napisał dwie kolejne opery i wreszcie mógł zacząć profesjonalną edukację, ponieważ przyjęto go do Konserwatorium w Sankt Petersburgu. Młodszy od wielu innych studentów często uchodził za antypatycznego i ekscentrycznego. Tym bardziej, że dużą część nauki uważał za nudę, a jego kompozycje wyłamywały się z akademickich schematów. Mimo tego kiedy kończył konserwatorium otrzymał pierwszą nagrodę za swój "Koncert Fortepianowy nr 1".

Po uzyskaniu dyplomu Prokofiew dużo podróżował. Najpierw mieszkał w USA, a potem we Francji i zyskał w tym czasie sławę jako twórca baletów (w tym legendarnego "Romea i Julii"), oper ("Miłość do trzech pomarańczy"' "Ognisty anioł") i symfonii ("I Symfonia D-dur", "II Symfonia D-moll"). Dla miłośników kina najważniejsze są jednak jego zdecydowanie późniejsze dokonania. Prokofiew napisał w sumie muzykę do zaledwie sześciu filmów kinowych, ale to wystarczyło żeby stworzyć dwa arcydzieła - "Aleksandra Newskiego" (1938) i "Iwana Groźnego" (1944 i 1958). Dwa te soundtracki zapisały się złotymi zgłoskami w historii muzyki filmowej dzięki innowacyjności, rozmachowi i wspaniałym instrumentacjom, których udało się kompozytorowi dokonać mimo bardzo przeciętnego sprzętu jakim obdarzył go "ojczulek Stalin". Oprócz tego twórczość Rosjanina często wykorzystywana jest jako muzyka nieoryginalna. Do najbardziej znanych tytułów należą tu między innymi: "Ludzkie dzieci" (2006), "Anastazja" (1997), "Depresja Gangstera" (1999), "Czerwona gorączka" (1988), "Kaligula" (1979), a czasami nawet "Simpsonowie" (1989).

Po zakończeniu przygody z Eisensteinem Prokofiew nie napisał już wiele. Zdążył tylko skomponować "VI Symfonię" i "IX Sonatę fortepianową" zanim władza zaczęła wyrażać się negatywnie o jego twórczości. w 1948-ym żona kompozytora została nawet skazana na dwadzieścia lat więzienia za próbę wysłania pieniędzy bratu w Hiszpanii. W ramach odwilży po śmierci Stalina została jednak zwolniona. Nie dane było jednak parze dalej cieszyć się szczęściem małżeńskim bowiem Prokofiew umarł tego samego dnia co dyktator. I dopiero kiedy ustały ogólnopaństwowe uroczystości żałobne możliwe było pochowanie kompozytora na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie.