Fabryka. Kobiety dźwigają sterty ciężkich cegieł, metalowych sztab. Ustawiają je mozolnie w piramidy, wracają po kolejne ciężary. Mężczyźni wypalają stalowe pręty w wielkich piecach. Jak to często bywa w filmach Siergieja Łoźnicy, nie pada ani jedno słowo. "Mówią” wyłącznie obrazy, pokazujące w długich ujęciach ciężką, monotonną pracę. W industrialnej przestrzeni ludzie przypominają części maszyn, a zardzewiałe maszyny wyglądają jak steampunkowe dekoracje. To drugi film, który Łoźnica nakręcił w kolorze. I pierwszy, w którym kolor z niezwykłą intensywnością wykorzystał jako środek ekspresji. Snopy iskier, plamy buchającego ognia nadają fabrycznej hali charakteru swoistego piekła.