Nikogo nie dziwi fakt, że geniusz komedii William Claude Dukinfield radował się, zmieniając personalia (jako postać filmowa lub stenograf). Nazywał się Otis Criblecoblis, Egbert Souse, Eustace McGargle lub Cuthbert J.Twillie. Pasowało to do absurdalnej wizji życia jako niedorzecznej udręki, którą można było odnaleźć w filmach takich jak „Staroświecki sposób” lub „Never give a Sucker an Even Break” - niemal surrealistycznej baśni dziejącej się m.in. w utopijnej wiosce w Meksyku, której mieszkańcy żywią się mlekiem kóz-alkoholiczek. Od czasu do czasu wiecznie młodego W.C.Fieldsa – dobrodusznego, lecz chełpliwego, skrytego i wybuchowego, niemogącego spełnić swoich marzeń ani skutecznie zwalczyć pociągu do alkoholu – oblegają wrzeszczące dzieciaki, marudzące żony, desperacko pragnące wyjść za mąż córki oraz agresywni sąsiedzi. Jednoznaczną odpowiedzią na te wszystkie przykrości jest krótkie wzruszenie ramionami, podniesienie rąk, po którym następuje niemal bluźniercze przekleństwo - „Godfrey Daniels!” - i mamrotanie bez ładu i składu. Z upływem czasu, mimo iż filmy robiły się technicznie coraz lepsze, przepis na sukces niewiele się zmienił. „It's a Gift” to arcydzieło Fieldsa i jeden z najbardziej poruszających filmów o niekończącym się koszmarze rodzinnego życia. Jednak dwie nietypowe, a znakomite role wyróżniają się spośród reszty: niespodziewanie ciepła postać Wilkinsa Micawbera w „Dawidzie Copperfieldzie” oraz najlepsza krótkometrażówka Fieldsa, „The Fatal Glass of Beer:. Szybki sposób mówienia i umiejętność improwizowania, której nabył, flirtując z wodewilem, bardzo mu się przydały, toteż doceniono jego zabawne, soczyste kwestie zarówno na scenie, jak i poza nią. Ów talent pomógł mu także we wskrzeszeniu kariery.