Barbarę i Witka dzieli wszystko. Mimo to wspólnie wyruszają samochodem nad morze.

Kontrowersyjny dokument poświęcony subkulturze gotów, ich życiu, filozofii, muzyce i granicach, których nie boją się przekraczać. Wielu postrzega subkulturę gotycką jako mroczną, nie do końca zrozumiałą i tożsamą z satanizmem. W powszechnej opinii króluje stereotyp wiecznie smutnego i samookaleczającego się gota. Tymczasem zafascynowani mrokiem goci nie mają nic wspólnego z kultem szatana. Cechuje ich dystans do świata, uwielbienie śmierci i raczej romantyczna postawa życiowa. Ich znakiem rozpoznawczym jest strój – czarne, niekiedy z elementami czerwieni lub fioletu, futurystyczne kreacje, ciemne okulary i różnego rodzaju metalowe dodatki. Goci na ulicach miasta budzą mieszane uczucia – od ciekawości po skrajną niechęć, która ma związek z ich wampirycznym wyglądem, charakterystycznym makijażem, tatuażami i obrożami z ćwiekami. Reżyser obrazu, wtapiając się w tę społeczność, dowiedział się, że tak naprawdę goci nie lubią słowa subkultura, wolą, kiedy mówi się o nich „formacja estetyczna”. W filmie pojawia się wiele barwnych postaci, m.in. autorzy pierwszej polskiej strony o nekrofilii, którzy na co dzień jeżdżą karawanem, wampirzyca z Krakowa preferująca randki z mężczyznami, którzy pozwalają pić swoją krew, Mefisto – energetyczny wampir z Łodzi oraz Xeno, ideolog gotyku, nieprzeciętnie inteligentny informatyk. Każdy z bohaterów dokumentu ma swoją fascynację – jedni używają do spania trumien, inni piją krew i analizują nekrofilię, jeszcze inni pasjonują się wampiryzmem i samobójstwami.

Kazimierz Karabasz, reżyser, pedagog, twórca "polskiej szkoły dokumentu" ostatnimi laty rzadko zabiera głos na srebrnym ekranie. Ale mimo to, albo właśnie dlatego, każda Jego wypowiedź jest tak ważna, tak istotna dla dalszego rozwoju tego rodzaju filmowej sztuki. Nie jest inaczej ze zrealizowanym w dziesięciolecie odzyskania przez Polskę niepodległości obrazem "O świcie i przed zmierzchem”. Wspólnie ze Zbigniewem Wichłaczem podejmują próbę filmowego podsumowania pierwszego dziesięciolecia. Okresu gwałtownych przemian nie tylko gospodarczych, ale też tych najtrudniejszych do obserwacji, zmian w warstwie mentalnej, emocjonalnej i intelektualnej. Możemy przyjrzeć się dwóm generacjom Polaków. Dopiero wchodzących w życie, i tych którzy już prawie od nas odchodzą. Maturzysta i Emeryt. Tacy, pozornie zwykli, pasażerowie pociągu. Pociągu Polska. Twórca przygląda im się wnikliwie. Cierpliwie słucha. Film kończy się cytatem z wiersza Tadeusza Różewicza; "… coś się skończyło nic się nie chce zacząć może się już zaczęło?". No właśnie. Może?

Warszawskie elity spotykają się na balu w pałacu barona Niemana, gdzie dyskutują o politycznej sytuacji Polski.

Chłopak z prowincji stawia pierwsze kroki w boksie. Sukcesy sprawiają, że staje się obiektem zainteresowania nieuczciwych działaczy.