Asta Nielsen I

Asta Nielsen jest jedną z pierwszych aktorek, które swą grę całkowicie przystosowały do wymogów filmu niemego. Zrezygnowała zarówno z egzaltowanych póz, jak i dramatycznych min, do czego szczególną skłonność mają aktorzy sceniczni, pozbawieni możliwości mówienia. Przebłysk uśmiechu, znaczące spojrzenie czy lekki ruch ręką wystarczą, by wyrazić intensywne uczucie. Zwłaszcza w zbliżeniach króluje jej przytłumiona i uduchowiona mimika oraz gestykulacja. Pomimo że nie jest pięknością, aktorka swymi ocienionymi oczami, bladą twarzą i chłopięcą budową ciała silnie promieniuje erotyzmem. Urodzona w Kopenhadze ma już za sobą nieco doświadczeń scenicznych, gdy Urban Gad kręci z nią w 1910 pierwszy film. Przybywając w 1911 do Niemiec, pokazuje się na ekranie nie tylko w roli wampa, ale także jako prosta robotnica czy ofiarna matka. Jej wielostronności dowodzą komedie, melodramaty o treściach społecznych i filmy kryminalne. Po krótkim wyjeździe do Danii (1916 - 1918) powraca do Niemiec.
W latach dwudziestych występuje w roli upodlonej i doświadczonej bólem kobiety, np. w "Zatraconej ulicy" i "Tragedii dziewczyny ulicznej". Jej chłopięca powierzchowność predestynuje ją też do ról w spodniach, jak np. w "Hamlecie".
Różnorodność repertuaru dowodzi, że Asta Nielsen nie wyspecjalizowała się w jednym typie ról, jak wiele gwiazd filmowych. Po tym, jak zagrała w około 70 filmach - ostatnim był film dźwiękowy "Niemożliwa miłość – Vera Holgh i jej córki" - wycofała się z filmu.