Nic specjalnego, nawet w czasie pracy zdalnej. Prawdziwe dzieje Warusa i Arminiusza wystarczyłyby na kilka sezonów i nie wiem, po co ubrano je we współczesne dylematy, oblane sporą dawką patosu, mające zapewne stworzyć podwaliny leżące u zarania kolejnych germańskich rzesz. Dziur scenariuszowych i po prostu nudy nie są w stanie zrekompensować ani cudne zbroje jak z fabrycznej taśmy, ani modele obciętych głów ani nawet cycki Thusneldy. Finałowa bitwa na leśnej ścieżce w niczym nie przypomina prawdziwych zmagań, które w rzeczywistości trwały 3 dni i kosztowały życie prawie 30 tys. cesarskich żołnierzy i wielu (nie wiadomo ilu) spośród 40 tys. atakujących barbarzyńców. A o szczyty absurdu walczą protoplasta płonącej swastyki ze zjadaczem rzymskich jąder. Nijak to się ma np. do przeciętnych, zwłaszcza od 4 sezonu, Wikingów czy świetnego Upadku królestwa, z którymi Barbarzyńców łączy jedynie walcząca kobieta i okrzyki Wilhelma.