Przede wszystkim tradycyjnie chciałabym podziękować na samym początku całej ekipie za przygotowanie, przetłumaczenie i udostępnienie dramy :) Postaram się streścić w swoich przemyśleniach.

Liczyłam na to, że będzie wartka akcja, krwiści bohaterowie i intryga, na rozwiązanie której czeka się z wypiekami na twarzy. Po części tak jest. Twórcy serwują nam intrygujący obraz przedstawiający to, jak paskudna i skorumpowana jest władza na dosłownie każdym szczeblu w kraju, jak przekupna jest policja, wojsko, prokuratura, sądy, urzędy, wielkie przedsiębiorstwa oraz politycy. Walka o fotel prezydencki to nie tylko kurtuazyjne prztyczki w nos i kąśliwe debaty. Jesteśmy świadkami, jak konkurenci z odcinka na odcinek sięgają po coraz brutalniejsze metody, by w końcu wyeliminować kontrkandydata. Na zawsze.

Ale im dalej w las, tym większe rozczarowanie. Kiedy już jesteśmy wprowadzeni w akcję (a tempo jest żółwie), dociera do nas, jak chaotycznie to wszystko jest poprowadzone. Odbioru nie ułatwia postać Anny - mdła, bezbarwna, zagubiona dziewczyna. Oczywiście rozumiem, że wskutek traumatycznych przeżyć ma taki a nie inny charakter i właśnie tak reaguje na otaczający ją świat, ale mam wrażenie, że jej postać wcale nie ewoluuje w trakcie dramy, tylko ledwo o parę kroczków posuwa się do przodu. Wiele tragicznych wydarzeń ma miejsce wskutek podjętych przez nią błędnych decyzji. Rozumiem, że dziewczyna dopiero się socjalizuje i ma prawo popełniać błędy, ale na litość boską, mam wrażenie, że wcale nie myśli. Wszyscy jej nadskakują i ją bronią, niby jej to przeszkadza, a jak przychodzi co do czego, bez pomocy innych nie jest w stanie nic zrobić, wręcz oczekuje, że inni będą ją chronić za wszelką cenę, a przez to naraża ich na niebezpieczeństwo (chociażby Je Ha czy Mi Ran). Czasem naprawdę miałam ochotę jej przywalić i zastanawiałam się, po jaką cholerę ktokolwiek chciałby jej bronić? Nic nie mam do bezbronnych bohaterek, one także muszą być i zdaję sobie z tego sprawę, ale ona to już był szczyt szczytów. Wyjątkowo denerwująca, źle poprowadzona postać.

A jej duet z Je Hą to już w ogóle porażka. Razem stworzyli chyba najnudniejszą, najbardziej bezpłciową parę w historii telewizji. Gdzie tu niby było uczucie? Chemii - zero. Można by wręcz odnieść wrażenie, że on się w niej zakochał z litości, bo chciał ją ochronić i widział w niej częściowo Raniyę, którą stracił. Yoo Jina miała rację, wytykając Annie, że wydaje jej się, że go kocha, a tak naprawdę nic o nim nie wie. No właśnie. Niby kochasz, a tak naprawdę nie do końca wiesz, kogo i kim ten człowiek w rzeczywistości jest.

SPOILER

Już naprawdę więcej chemii widziałam w relacji Je Hy z Yoo Jiną. W ich rozmowach dało się wyczuć takie napięcie, że czasem wręcz czekało się, aż ta relacja wkroczy na inny poziom. Oboje charakterni, przebiegli, wiedzą, czego chcą. Świetnie się uzupełniali i gdyby było im po drodze, byliby w stanie pokonać każdego. Chociaż w sumie dobrze, że jednak nie przekroczyli tej granicy i utrzymali tę relację na czysto zawodowym poziomie.

Szef Joo i Szefowa Kim to natomiast przykłady do bólu lojalnych pracowników. Podobało mi się to, że mimo wszystko także byli zdolni do samodzielnego podejmowania decyzji i wbrew osobistym sympatiom zawsze kierowali się dobrem firmy i swoich przełożonych. Propsy dla Szefowej Kim za dopełnienie zemsty i zastrzelenie z zimną krwią w jednej z końcowych scen ostatniego odcinka postaci, która zasługiwała na to jak mało kto. Cieszę się, że właśnie ona to zrobiła.

KONIEC SPOILERA

Z postaci pobocznych najbardziej intrygował mnie prezes Choi, ponieważ do samego końca nie było wiadomo, po której opowie się stronie i o co mu tak naprawdę chodziło. Z jednej strony był denerwującym mamisynkiem, który sprawia wrażenie, jakby nie potrafił zliczyć do pięciu, a w następnej scenie ujawnia się jego druga, bardziej przebiegła strona i jest w tym bardzo podobny do swojej siostry.

Kongresmen Jang Se Joon to kolejna denerwująca postać, która nie do końca wie, czego chce, a w zamian za władzę gotów jest oddać duszę samemu diabłu, a już na pewno poświęcić najbliższe mu osoby.

SPOILER

Wypomina Yoo Jinie wszystkie krzywdy, a tak na dobrą sprawę bez niej byłby nikim. To ona ma realną władzę w firmie, posiada Lustereczko i wyposaża go w pieniądze. Wykorzystał fakt, że młoda, naiwna dziewczyna zakochała się w nim bez pamięci i bez skrupułów wykorzystał jej pozycję i pieniądze, by się wybić. I on się dziwi, że jest jej marionetką. Nie byłoby tak, gdyby z nią współpracował i okazał choć trochę uczucia. A on nie był w stanie nawet dochować jej wierności. Wcale go nie żałuję. Cieszę się, że w końcowej scenie trochę się zrehabilitował, umożliwiając reszcie ucieczkę z Cloud 9 i że został z Yoo Jiną do samego końca, okazując jej w końcu chociaż trochę ciepła, bo to było jedyne, czego ta kobieta od niego chciała.

Ogólnie Yoo Jina to gwiazda tej dramy. Nie do końca wiadomo, co nią kieruje i kim jest naprawdę. Koniec końców wychodzi na jaw, że to po prostu zagubiona kobieta, która została oszukana przez ukochanego i która musiała dla niego wyrzec się własnego sumienia, aby udowodnić sobie i innym, że dokonała właściwego wyboru, wychodząc za niego za mąż, chociaż w rzeczywistości okazuje się, że robiąc to, de facto popełniła błąd życia. Podobało mi się to, jak rozdawała karty i kierowała personelem. Potrafiła docenić poświęcenie, ale też ukarać za zdradę. Zaimponowała mi też w ostatnim odcinku swoim poświęceniem.

KONIEC SPOILERA

Tak jak już wspomniałam wcześniej, drama dłuży się jak flaki z olejem. Mniej więcej w połowie człowiek ma już powoli przesyt tymi intrygami o władzę, a większość scen to typowy zapychacz. Przyznam, że pod koniec interesowały mnie już właściwie tylko dwie rzeczy: kto w końcu zabił matkę Anny i kto zostanie prezydentem. Trzy ostatnie odcinki uratowały tę dramę, bo inaczej wystawiłabym naprawdę niską ocenę. Wartka akcja, świetna potyczka w Cloud 9, gdzie do samego końca nie było wiadomo, jaki będzie koniec. Szala zwycięstwa przechylała się raz w jedną, raz w drugą stronę. Ostatecznie zakończenie mnie usatysfakcjonowało i nie uważam, że było słodko-gorzkie, ponieważ każda z postaci moim zdaniem dostała to, na co zasłużyła.

Wspomnę jeszcze tylko o aspektach technicznych. Soundtrack zaskakująco niewpadający w ucho. Ma się wrażenie, że w kółko leci ten sam motyw. Jedyne utwory, który autentycznie mnie poruszyły, to "The Witch' Advice" (zdecydowanie najlepszy, poza wszelką konkurencją), "Anna's appasionata" i "Anemone". Płynne sceny walki, na które patrzy się z przyjemnością, chociaż po pewnym czasie zaczynają się robić przewidywalne, ponieważ

SPOILER

chociażby przeciwko K2 wystąpił cały uzbrojony oddział, to i tak wiadomo, że on wygra i wyjdzie z tego bez szwanku. Ostatnie odcinki to szczyt szczytów. Gość był umierający, a nadal składa całe oddziały jak kartki papieru, i to mimo tego, że sam ledwo łazi, krwawi, ma poszarpane ciuchy, a reszta ma kombinezony, kamizelki kuloodporne, hełmy i ogólnie jest uzbrojona po zęby. Przydałby się chociażby jakiś szczątkowy realizm.

KONIEC SPOILERA

Czy polecam? To zależy, kto co lubi. To nie jest drama, którą łyknęłam w dwa dni, czekając na każdy odcinek z wypiekami na twarzy. Obejrzałam, ponieważ nie lubię zostawiać rzeczy niedokończonych, no i tak jak wspomniałam, interesowało mnie rozwiązanie dwóch wątków, a 3 ostatnie odcinki zrekompensowały mi resztę, które miały raczej tendencję spadkową. Warto obejrzeć chociażby dla samej Yoo Jiny i K2 oraz popatrzenia sobie, po raz który bohater X zmieni front (poza nielicznymi wyjątkami bohaterowie drugoplanowi są raczej chwiejni jak chorągiewki).

Dziękuję osobom, które dobrnęły do końca :) Chciałam się streścić, ale cóż, nie udało się. Jestem ciekawa Waszych przemyśleń :)