Świetna recenzja, wypunktowane wszystkie wady i negatywne zmiany względem poprzedniej części, z cała pewnością niewielu pokusiłoby się o tak drobiazgową analizę. Co do fabuły, warto dodać, że niezależnie od wyboru strony (co dokonuje się w samej końcówce, nie tak jak w Wiedźminie 2, gdzie warto zagrać drugi raz, by poznać obie ścieżki fabularne), musimy przebijać się przez szeregi i magów, i templariuszy w poszczególnych misjach, wyrzynamy tylu wrogów, że mogliby spokojnie stanowić populację miasta Kirkwall. W niektórych misjach atakują nas bez względu na wszystko, nie ma umotywowania, dlaczego jakiś mag nagle chce użyć magii krwi przeciwko drużynie Czempiona, zresztą ciężko doszukać się zadania, które nie polega na spamowaniu umiejętnościami i mocami poszczególnych postaci. Podobnie wygląda atak elfów z obozowiska w lesie, nie da się tego wątku zakończyć pozytywnie i nie ma interesującego wyjaśnienia, dlaczego zostajemy zapędzeni "w kozi róg".
Dlatego też DA2 jest stanowczo za długie - questów, które kończą się rzezią na tak małej mapie, z nudnymi, brzydkimi lokacjami zaimplementowano za dużo, są momenty, kiedy gra staje się ciekawsza, ale początek w Kirkwall i początek aktu trzeciego powinny zostać pominięte. Walka rodem z gry akcji sprawdza się przy krótszych tytułach, jeśli tutaj dokładnie przeanalizujemy drzewka - można szybko zaopatrzyć się w najbardziej przydatne umiejętności i korzystać z nich przez całą grę, przez co system się nudzi. Za szybko można dostać cały arsenał mocy i magii, a z czasem wrogowie potężnieją i przyznam, że przez większość gry spokojnie radziłem sobie na trudnym, a w końcówce kilka razy przełączałem się na normalny, co dało poczucie z Obliviona, że postać "cofa się w rozwoju".
Co do DLC, najgorsze jest to, że kompletnie nic nie wnoszą i wszystkich ostrzegam, że nie warto je kupować. Książę na wygnaniu to żart, wycięty towarzysz z gry, prawdopodobnie najgorszy. Dziedzictwo niby ma opowiadać o ojcu Hawke'a, ale niczego nadzwyczajnego nie ujawnia, nie rzutuje na grę, bohatera. Znak zabójcy zawiera fajną misję skradankową i polowanie na wiwernę, sugeruje ciąg dalszy po DA2, ale w mętny, nieprecyzyjny sposób.
Czas, w jakim stworzono tak długą grę to swego rodzaju usprawiedliwienie, ale powinno być nauczką dla deweloperów, że RPG nie da się zrobić równie szybko jak gier z innych gatunków.

Generalnie czepiasz się gry na siłę bo nie jest to Origins 2 i widać to bardzo. Ok masz do tego prawo ale zero w tym obiektywizmu. I to dowodzi że ocenianie czegokolwiek to rzecz gustu i niema większego sensu obnoszenie się z tym. Mi dla przykładu ta odsłona serii przypadła do gustu najbardziej. To jak Tobie nie podobali się towarzysze w 2jce tak mi się właśnie podobała i ta "nudna" Elfka, Izabela, czy stonowany Anders. To właśnie w Origins nie zdołałem (próbowałem, słowo daje :() polubić kogokolwiek w szczególności. Wszyscy byli jak po prozacu jakimś albo innych stabilizatorach nastroju, sztywnie drętwe mumie z niekończącym się i nudnym potokiem słów. Wyjątkiem był chyba tylko Golem ze swoim poczucie humoru. Tak samo nie powiedziałbym aby fabula w dwójce była nudna a wręcz przeciwnie. Jest t to historia o wymiarze lokalnym, mało bohaterskim i nie epickim. M.in. tym gra mnie właśnie urzekła, już dawno nie czułem się tak... skromny i nic nieznaczący (przynajmniej z początku) w wirtualnym świecie. Origins to przy tym naprawdę schematyczna zagrywka. I ponownie tak jak Tobie nie podoba się sterowanie z dwójki ja uważam za dobre posunięcie zwrot w stronę dynamiki. Stary dobry Baldur to była gra doskonała do zarządza drużyną w sposób taktyczny, lub mniej popularna ŚPZ. Origins ze swoim ślinikiem graficznym zwyczajnie się do tego nie nadawał, można powiedzieć gra była skazana na zmiany od początku. Kompletnie nie rozumiem natomiast gdzie ty widzisz w tej grze kreskówkową grafikę, możesz pokazać mnie to palcem? Nie chce się powtarzać (ale muszem :() ale to podstawka była pełna pastelowych kolorów. Te różowe aury jakie towarzyszyły postaciom prze większą cześć gry po prostu były nie do przyjęcia. Tak więc, gra nie może być na dobra sprawę zła sama w sobie a jedynie może lub nie, trafić w nasze gusta. Twoje podsumowanie pt. żenada jest co najmniej niesprawiedliwe. Aha i zapomniałbym o dialogach. Wybory kwestii dialogowych w stylu ME też mnie nigdy nie zachwycały ale kwestie "śmieszka" naprawdę potrafią rozbawić a reakcje rozmówcy są nieraz bardzo ciekawe :)

Generalnie, uznajesz tą gre prawie za arcydzieło, skoro dałeś jej ocene 9 i widać to bardzo. Czego mam oczekiwać od kolejnej części z serii o tym samym tytule, jak nie "origins 2"? Czy jak kupie fife 15 i dostanę piłkę nożną na paraolimpiadzie to też mam być zadowolony? I jakie 0 obiektywizmu, przecież oprócz moich odczuć zdążyłem wcisnąć tam jeszcze mase faktów. Chyba nie powiesz mi, że nie prawdą jest, że:
- Uprościli system zaklęć, między innymi przez wyrzucenie kombinacji czarów
- 3/4 Lokacji to kopiuj wklej, tylko z wyjściem z i wejściem z innej strony
- System dialogów to kpina i zamiast treści wybieramy jakieś koloroki i śmiejemy się do rozpuku jak hawke powie coś zabawnego ale kompletnie bez sensownego.
- Główna postać jest aż takim nikim, że aż jest nijaka i nie ma żadnej historii, chyba że ktoś z rodziny wspomni nam jakieś żenujące historie
- Kreator postaci dążący do minimum, jesteś shepardem pfu, hawke i już, plus atrybuty nie mające większego znaczenia a to że możesz być magiem apostatom... a kogo to obchodzi, przecież to prawie jak łotrzyk czy wojownik tylko z magiczną laską.
- I pare innych rzeczy w dalszym wywodzie.

Ja nie mam nic przeciwko żeby grać szarą myszką, a nie wielkim herosem, ale niech to ma ręce i nogi, hitoria i świat przedstawiony są niespójne, poza tym po 1 akcie już jesteś super zabijaką
i nie wiem jak ktoś tu się może czuć skromnie.W co czwartym rpg na samym początku jesteśmy nikim, tak samo jak w co 2 stajemy się herosem, ale tutaj to
kompletnie z niczego nie wynika, nagle jako jakiś cieć uciekający przed wojną nie mamy żadnego problemu z hordami mrocznych pomiotów i ogrem, w origins przynajmniej
byliśmy już po rytuale i był z nami wyszkolony szary strażnik a nasz bohater zawsze miał za sobą już jakieś ostre doświadczenia w zabijaniu. A to był bandytą z kartelu
a to pochodził z królewskiej rodziny krasnoludów i latał od dziecka z wielkim młotkiem, a to musiał polować u dalijskich elfów itd Nie wspominając już o tym że walka
z tym że walka z ogrem w orgins to było wyzwanie a tu potraktowali to jak samouczek, ciągłe szarże które można ominąć z palcem w ... i ciosy 100 kilowej pięści które nie robią na nas większego wrażenia.
Druga sprawa, że mimo, że akcja dzieje się w dosłownie 1 mieście, to samo miasto jest nijakie, na uliczkach spotkamy głównie handlarzy lub pojawiających się spod ziemi bandytów i tyle.
Z tego co pamiętam miasto składa się z: doków w których praktycznie nikogo nie ma oprócz paru wkurzonych qunari za jakąś marną palisadą z którymi raczej se nie pogadasz
3 tak samo wygladającyh dzielnic, w jednej jest zamtuz i zamek, w reszcie nic nie znaczący hadnlarze, oprócz tego w każdej z nich ktoś ma domek. Bieda z nędza już w mmo widziałem ciekawsze miejsca niż to. Jak to miasto można jeszcze jakoś przełknąć to tereny za nim są po prostu okropne, schematyczne i brzydkie jałowe pustkowia.
Cały ten konflikt między templariuszami i magami jest strasznie słabo zarysowany chociaż to praktycznie główny wątek gry, zmarnowany potencjał...
i nie mówię tu tylko o npcach, lecz też o tym, że możemy latać sobie po miescie grupkom całą złożonom z apostatów, topiącyh twarze i rzucające kule ognia na prawo i lewo i każdy ma to głęboko w poważaniu
lecz też się nie chce powtarzać ( i nie muszę :() bo wydaje mi się, że strasznie wybiórczo czytałeś tą moją "recenzję", albo jesteś jakimś fanatykiem bioware i nie widzisz w tej grze żadnej rysy, poza systemem dialogów,
który bądź co bądź i tak ci się podobał. I co to za głupota, że gra nie może być zła sama w sobie. Powiedz mi to następnym razem jak już zagrasz chociażby w Ride to Hell: Retribution, ale pewnie nawet jak ci się nie spodoba to uznasz to tylko za swoje gusta, a nie kompletną kaszanę odwaloną przez twórców. Rozumiem, że prozie Szekspira wystawiasz taką samą ocenę
jak kolorowym misiom bo bardzo ci się podobało jak rodzicie czytali ci to do snu za młodu. Gry można tak samo obiektywnie ocenić jak film, książke, osobę itd.
Ps. Co do komiksowej grafiki to miałem na myśli między innymi to, że:
- Mroczne pomioty które w origins wyglądały jak gnijące kupy mięsa, teraz wygląda jak szkielety z jakiejś komedi familijnej
- wszystkie elfy mają talie osy i anoreksje, qunari nagle urosły rogi a proporcje ciała zmieniły się o 45 stopni, nie wspominając już o tym, że każdy qunari wygląda tak samo, tylko jest troche mniejszy albo większy.
- Cały świat ma bardzo wyblakłe kolory i jest przeraźliwie jasny

Skoro nawet wyprane mózgi mainstream'u i samo bioware może dostrzec, że ta gra jest daleka od oczekiwań to ja nie wiem kto tu ocenia gre subiektywnie.

Ps2. Ciekawe kiedy dodadzą opcję "Edytuj" na filmwebie bo tyle nawaliłem tych enter'ów, że można dostać oczopląsu i ten babol "Nie wspominając już o tym że walka z tym że walka z" :/. teraz już raczej tego nie poprawię,

Zgadzam się, uważam, że ładnie wyczerpałeś temat. Jednakże zabrakło mi tutaj dwóch kwestii, o których powinno się wspomnieć i które należą do dobrej strony gry.

Ciekawy sposób narracji, jeszcze się z takim nie spotkałam. Zdecydowanie intryguje, może nie ratuje tej początkowej nudy, ale może powstrzymać kogoś przed decyzją wyłączenia tej gry, bo sugeruje, że musi dojść do czegoś przełomowego.

Varrick to jeden z nielicznych krasnoludów, z którego nie zrobiono idioty. Często można się spotkać z tym stereotypem odnośnie do krasnoludów - są prymitywni, bardzo prości, średnio bystrzy.

no widzisz ty uważasz, że serię skopała dwójka a ja, że trójka. Nie będę tutaj kopiuj wklej robił swoich argumentów jeśli zainteresuje Cię co mam do powiedzenia na obronę dwójki powinien być mój wątek o tym w ostatnio aktywnych tematach.

W kazdym razie uważam, że dwójka jest niesłusznie hejtowana przez cały świat (ma 2 duże wady, ale wiele zalet które je przesłaniają) a inkwizycja ssie, ale jest chwalona tylko dlatego, że jest duża. Od kiedy rozmiar świata jest zaletą? Choć antyfanów trójki jest mniej ja do nich właśnie należę bo to ogromna gra w której wielu nie obejrzy nawet połowy zawartości bo nie wciąga na tyle by nią zainteresować gdy tymczasem dwójka jest mniejsza, ale bogatsza i stężenie atmosfery na metr przestrzeni do pokonania w grze jest niebotycznie wysokie (a w inkwizycji na brak wciagających questów i ogromny rozmiar jeśli chodzi o stężenie atmosfery na metr panuje w zasadzie próżnia^^)

Ja nawet nie grałem w jedynkę ani w trójkę i też uważam że dwójka jest żałośna chociaż sprawia dobre wrażenie z początku. Po pierwsze ma się wrażenie że ta gra ma może z kilkanaście lokacji które w kółko się powtarzają przez całą grę. Z początku mi to nie przeszkadzało ale po którymś tam razie odwiedzania w kółko tej samej lokacji robi się po prostu niedobrze. Sama grafika co by tu nie mówić jest brzydka po prostu i nieciekawa. Jedynie modele postaci są ładnie wykonane i efekty czarów. Same lokacje kanciaste i nieciekawe. Po drugie wkurzające są pomysły fabularne np. (SPOILER) siostra głównego bohatera Bethany umiera podczas wyprawy. Dla mnie ta gra praktycznie przestała mieć sens po jej zgonie bo po pierwsze to była chyba jedyną sympatyczną postacią w grze a po drugie była przypakowanym magiem na żywioły i jej strata była dla mnie mocno odczuwalna podczas walki. Kolejny problem dla mnie to koło dialogowe zamiast normalnego drzewka gdzie można się dokopywać informacji oraz prowadzić swobodniejszą rozmowę. W Dragon Age 2 są tylko trzy możliwości dialogowe albo sypiemy żartami, jesteśmy wkurzeni albo jesteśmy herosami. Interakcja jest więc ograniczona do biernego oglądania jak postać gada w zależności jaką opcję z tych trzech wybierzemy. Krok wstecz ale byłoby to akceptowalne gdyby pozostałe elementy gry grały ale niestety nie grają jak trzeba. Nawet walka która jest dobrze zrobiona i jest dynamiczna jest popsuta przez teleportujących się przeciwników. Potężną wadą jak dla mnie jest też brak przygody, brak poruszania się. W kółko kręcimy się w tym samym mieście i tych samych lokacjach. Gra rusza z kopyta praktycznie tylko podczas tej nieszczęsnej wyprawy podczas której jak na złość umiera Bethany oraz w dodatkach które swoją drogą wydają się ciut lepsze od podstawki zwłaszcza dodatek Znak zabójcy w którym nawet grafika jest lepsza od podstawki. Ogólnie moim zdaniem Dragon Age 2 to gra przeciętna, żeby nie powiedzieć słaba. Po 17 poziomie nie mam w ogóle ochoty w to grać dalej bo gra jest koszmarnie nudna i wciąż trzeba odwiedzać te same lokacje. Ta gra wypada marnie gdy porówna się ją do staroci jak Baldur's Gate czy Neverwinter Nights 2, nawet Icewind Dale wypada dużo lepiej. Nawet brakuje mi dopracowania takich drobnych elementów które przecież mocno budują klimat takich produkcji jak muzyka, tylko kawałek z czołówki jest klimatyczny czy większa interakcja drużyny podczas przygody. Nie można z nimi pogadać, nawet taki detal jak reakcja głosowa postaci podczas kliknięcia na punkt akcji budowała klimat w starych tytułach. Tutaj postacie milczą po prostu wykonując polecenie. Ogólnie lipa jako wielbiciel starych rpg-ów jest rozczarowany. Może Inkwizycja albo Pillars of eternity będą lepsze i dostarczą większą dawkę klimatu i przygody. Muszę więc sięgnąć po te tytuły z nadzieją bo dwójka Dragon Age to taki bubel który może i z początku wciąga ale z czasem coraz więcej wad wychodzi. Daję 5/10.