Już po SH3 widać było, że seria powoli dusi się we własnym sosie. Dla wielu jest to też część, na której ten cykl powinien się zakończyć (akurat nie jestem w tym gronie). Ale nie zarzyna się kury znoszącej złote jaja. Czwarty "Silent Hill" był zatem w planach Konami już w trakcie realizacji dwójki, nie mógł być jednocześnie podobny do swoich poprzedniczek (miasto odwiedzaliśmy w pierwszej i w drugiej odsłonie serii, zaś połowa akcji trójki dzieje się poza nim) i stąd trzeba było wprowadzić sporo zmian. Już za sam pomysł na historię należą się brawa. Historia o mordercy zabijającym swoje ofiary w alternatywnych wymiarach, protagoniście, który musi go powstrzymać i tytułowym nawiedzonym pokoju, który zamieszkiwał każdy z nich, nie może być nudna. I nie jest. Już na samym początku, kiedy kręcimy się po tytułowym pokoju, innowacje rzucają się nam prosto w oczy. Widok z pierwszej osoby pozwala na swobodną eksplorację. Wyglądamy sobie przez judasza w drzwiach, przez dziurę w ścianie podglądamy sąsiadkę, która od pewnego momentu w grze nam towarzyszy, wyglądamy przez okno i obserwujemy ruch uliczny miasteczka South Ashfield. Kiedy przenosimy się przez dziurę w łazience do innych wymiarów, widok powraca do perspektywy trzeciej osoby z latającą dookoła kamerą.

Niestety, zmiany poszły o wiele dalej w tej części. Przede wszystkim wywalono możliwość save'a w dowolnym momencie (jak przyzwyczaiły nas pecetowe wersje "Silentów"). Zapis stanu gry możliwy jest tylko w pokoju głównego bohatera, do którego z alternatywnego wymiaru możemy się dostać tylko poprzez portale rozmieszczone po mapie! No cóż, savepointy są domeną survival horrorów (w końcu taki to gatunek gier), ale jeśli myślicie, że to jedyna niedogodność, to jesteście w błędzie. Bieżący inwentarz także uległ zmianom - został ograniczony. Główny składzik bohatera także jest w jego mieszkaniu i to w nim możemy deponować wszystkie znalezione rzeczy. Wkurza to jak cholera, bowiem niekiedy na mapie odnajdujemy jakiś ważny przedmiot (np. apteczka lub uzdrawiający drink), a nie możemy go wziąć, bo miejsca w ekwipunku brak. Zostają wtedy dwie opcje - albo wystrzeliwujemy magazynek z pistoletu, odpalamy świecę lub pozbywamy się jakiegoś przedmiotu, byleby zwolnić miejsce albo wleczemy się do portalu i tam do pudła ładujemy rupiecie, które mogą nam przydać się później. Takie rozwiązania strasznie opóźniają przechodzenie gry. Dodatkowo broń, którą walczy nasza współtowarzyszka, także blokuje miejsce w inwentarzu Henry'ego.

Kolejną ważną zmianą także jest zredukowanie broni palnej na rzecz broni białej. Z większością stworów trzeba walczyć na bliską odległość przy pomocy pręta, kilku rodzajów kijów golfowych, toporka, kija bejsbolowego albo wysuwanego nożyka. Na szczęście pozostawiono także pistolet i rewolwer do naszej dyspozycji.

Zmiany nie ominęły samych adwersarzy. Oprócz tradycyjnych zmartwiałych psów, wyrośniętych pielęgniarek bez twarzy, dwugłowych, poruszających się na rękach stworów, pijawek, człekokształtnych małp zwanych Gum-Headami czy nietoperzy, w grze pojawiają się duchy ofiar mordercy atakujące także naszego protagonistę. Nie da się ich zabić, choć można je na przykład unieruchomić mieczem posłuszeństwa czy ogłuszyć przy pomocy świecy.

Graficznie jak na 2004 rok jest w porządku, chociaż irytować niektórych mogą momenty, w których na przykład tekstury potworów zaczynają migotać, albo się przenikać. No i oczywiście niekiedy przy filmikach bywają rozmyte. Brzmienia za to wciąż są solidne i nadają klimatu tej produkcji. Voice acting także jest w porządku.

SH4 byłby bardzo dobrą grą, gdyby nie rozwiązania w rozgrywce, które niekiedy nawet najbardziej cierpliwych graczy mogą doprowadzić do obłędu (zwłaszcza ograniczony inwentarz i niekończąca się bieganina między portalami z pokoju do innego wymiaru i odwrotnie). Z drugiej strony mamy ciekawą fabułę, dobry soundtrack i wciąż dobry, silentowy klimat :) Daję 7, bo lubię tę serię.