Candyman

Jedna z najbardziej niepokojących i charakterystycznych postaci w historii kina grozy, wywodząca się z miejskiej legendy i spopularyzowana w filmie Candyman z 1992 roku, nakręconym na podstawie opowiadania Clive’a Barkera "Zakazany". W kultowej roli demonicznego ducha wystąpił Tony Todd, którego charyzmatyczna kreacja nadała postaci wyjątkowej siły i rozpoznawalności.

Candyman to duch mężczyzny o tragicznym pochodzeniu – niegdyś był Danielem Robitaille, utalentowanym malarzem z XIX wieku, który zakochał się w córce bogatego plantatora. Romans ten zakończył się dramatycznie: gdy wyszło na jaw, że ukochana artysty zaszła w ciążę, mężczyznę brutalnie ukarano. Tłum bestialsko skatował go, obciął mu rękę, a następnie wysmarował jego ciało miodem i pozostawił na pastwę pszczół. Śmierć Daniela była tak straszliwa, że jego dusza nie zaznała spokoju – odrodziła się jako mściwy byt znany jako Candyman.

W miejskich legendach mówi się, że aby go przywołać, trzeba pięciokrotnie wypowiedzieć jego imię przed lustrem. Gdy to nastąpi, Candyman pojawia się w otoczeniu roju pszczół, z hakiem zastępującym utraconą dłoń, i zabija ofiarę w brutalny sposób. Jego obecność nie jest jednak tylko horrorem samym w sobie – symbolizuje również spuściznę przemocy, rasizmu i społecznych lęków, które nadają postaci głębszy, niemal metaforyczny wymiar.

Candyman wyróżnia się majestatyczną, hipnotyzującą aurą. W przeciwieństwie do wielu filmowych potworów nie jest bezmyślnym zabójcą – ma dar przemawiania, potrafi manipulować i uwodzić słowami, a jego charakterystyczny, głęboki głos stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów serii. Postać ta uosabia jednocześnie strach i tragizm – jest ofiarą przemocy, która sama stała się jej wcieleniem.

Na przestrzeni lat Candyman pojawiał się w kilku filmach: "Candyman" (1992), "Candyman 2: Pożegnanie z ciałem" (1995), "Candyman III: Dzień umarłych" (1999), a także w nowej odsłonie "Candyman" (2021) wyreżyserowanej przez Nię DaCostę. Każda z tych produkcji rozwijała legendę, podkreślając zarówno jej grozę, jak i społeczne konteksty, w których była osadzona.