Akcja zaczyna się dokładnie w chwili zakończenia części pierwszej i opowiada historię z dwóch różnych punktów widzenia. I to właśnie wyszukiwanie nawiązań czy to do części pierwszej, czy pomiędzy dwiema równoległymi opowieściami jest najsilniejszym elementem filmu. Bo, niestety, brakuje już najważniejszej cechy horrorów - po prostu nie straszy. Do jednego popularnego motywu - wirusa - doklejono jeszcze dwa kolejne - nawiedzone dzieci i demony, jednak tym razem nie sprawdziła się zasada że więcej = lepiej. Zbyt dużo tu akcji, niepostrzeżenie, krok po kroku, powolutku, film wędruje również w kierunku slashera. Nadal ogląda się całkiem bezstresowo i przyjemnie, ale... Ale to już nie to samo, brakuje tu klimatu, a zdjęcia stały się zadziwiająco profesjonalne. No i wyszedł z tego już tylko średniaczek - znowu potwierdziła się stara prawda, że bardzo rzadko, a w wypadku horrorów nigdy, nie udaje się odcinanie kuponów od sukcesu jakiegoś filmu i stworzenie podobnej jakością drugiej części.