Gdy w ubiegłym roku wybierałem się z kolegami na hiszpańskiego [Rec]’a nie wiedziałem czego się spodziewać – no, może poza hektolitrów grozy i zaszczutego klimatu zainfekowanych tajemniczym wirusem kamienic. Z czasem okazało się, że dobry pomysł, przyzwoite aktorstwo oraz kamera z perspektywy pierwszej osoby były przepisem na sukces. Pozwoliło to temu filmowi wybić się spośród innych straszaków dostępnych ostatnio w kinach i umiejętnie przerazić widza, który pod przypływem adrenaliny rozpowiadał swoim znajomym co też wprowadziło go w taki stan. W ten właśnie sposób dzieło Jaume Balagueró oraz Paco Plazy zdobyło rozgłos i uznanie wśród europejskich kinomanów. Natychmiast gdy do USA dotarły słuchy na temat ponadprzeciętnej jakości tej zombistycznej opowieści ze wschodu, Amerykanie postanowili pójść za modą i nakręcić swój własny remake, nazwany Quarantine (zdecydowanie gorszy od oryginału, ale czego się nie robi dla odbiorców, którzy są zbyt leniwi, by czytać napisy w kinie). Tak, czy inaczej – obraz sprzedał się o wiele lepiej, niż początkowo się tego spodziewano. Ba, nawet krytycy nie narzekali na nadmierny komercjalizm owego dzieła, które kasując ogromne ilości mamony od wiernych fanów zapewniło sobie środki na kontynuację. O czym miałby opowiadać ten sequel, myślałem sobie. W końcu zakończenie pierwszej części wydawało się zamknięte, a ciągnięcie na siłę nawet najlepszej historii jest kiepskim zagraniem, które w niedługim czasie zapewne zemściłoby się na swych twórcach. Na szczęście czas oczekiwań na premierę jest już za mną, podobnie jak i seans [Rec’a] 2. Już się nie martwię o jakość tego filmu – stara ekipa nas nie zawiodła. A jak Bóg da, to i nie zawiedzie przy zwieńczeniu trylogii. Zdziwieni, że takowa powstanie? Ja ani trochę.
----------------------------------
więcej na http://cinemacabra.blog.onet.pl/Rec-2,2,ID394503184,n