W Hiszpanii panuje kryzys. Czytamy i słyszymy o tym w mediach każdego niemal dnia. Lecz dzielna kinematografia potomków Don Kichota znalazła wspaniałe rozwiązanie
na ten czas - filmy grupowej rezyserii. Jeden film - czterech reżyserów, cóż za oszczędność! Padło na REC, tytuł zapewne wylosowano. Równie dobrze mógł
to być Romantyczny Zombieland albo Grupowe Egzorcyzmy Na Weselu. Reżyserzy, każdy ze swoim scenariuszem i jasną wizją przyszłego dzieła, przystapili ochoczo do pracy.
Pierwszy był entuzjastą dwóch poprzednich częsci REC, obowiązkowo więc kamera z ręki, sceny naturalne, niepozowane, w biegu. Ale zanim na dobre sie rozkręcił, po 15 minutach przyszła kolej na nastepnego reżysera, tym razem fana horroru, więc krew, wręcz fontanny krwi, mięso, śmierć, jęki, zombie itd. Później do kamery dorwał się Brazylijczyk, dotychczas wyżywający się w tworzeniu tasiemcowych romantycznych seriali, gdzie mężczyźni głeboko patrzą w oczy pieknym kobietom, a one wtedy mdleją z wrażenia. Na okrągło. Po chwili jednak kamere z ręki wyrwał mu autor, który za wszelką cenę chciał zrobić pastisz i też wykonał całkiem niezły kawałek roboty. Twórca seriali nie poddał sie jednak i na spółke z tym od egzorcyzmów znowu dokręcili kawałek. I tak już do końca - Pastisz, horror, romansidło. Groch z kapustą, a raczej flaki z olejem. Od poziomu stawał się nie odbiegać twórca muzyki, wyjątkowo tandtenej, oraz gra aktorów, która znakomicie współgrała z muzyką. W sumie w filmie zabrakło tylko Idnian, ss-manów i rekina-ludojada. Może będą w REC4.
Czekam teraz, aż moda na filmy grupowej rezyserii się rozprzestrzeni. Z niecierpliwością wypatruję soczystego romansu między Obcym i Supermanem, na komecie zdążającej ku Ziemi, kierowanej przez oszalałego mistrza kung-fu, który przeżywa załamanie psychiczne, spowodowane efektem cieplarnianym. Taka fabuła przebije z pewnością REC3. Chociaż o niewiele.