Jest wprost przeciwnie - to nie jest film o Nigerii ani o Afryce, równie dobrze mógłby się rozgrywać w dowolnym innym ogarniętym wojną domową kraju. Zasadniczym tematem jest tu kwestia politycznej odpowiedzialności w obliczu sytuacji, które nas bezpośrednio nie dotyczą. W sytuacjach takich uzasadniona jest bierność i obojętność, nie może się to jednak odbyć bez tragicznych napięć. Film jest gorzki, prostego patosu tu raczej nie ma. Sceny walki, szczególnie pod koniec filmu, są może i rzeczywiście mało realistyczne, ale akurat tutaj jest to mało istotne i uważam, że można się na taką umowność bez przykrości zgodzić. Przebieg misji przewidziany scenariuszem jest oczywiście nadzwyczajny, nieprawdopodobny - ale właśnie to warto pokazać w filmie. Scenarzysta mając wyjątkową możliwość dowolnego aranżowania wypadków, trwoniłby ją ograniczając się do wiernego odtworzenia sytuacji typowej. Wartość filmu polega na tym właśnie, że możemy przyjrzeć się czemuś, czego może nie moglibyśmy zaobserwować w rzeczywistości. Karząc żołnierzom wrócić po uchodźców, scenarzysta podkreślił tylko naiwność myślenia zakładającego, że można każdego uratować i cały świat zbawić. Właściwie finałowa potyczka, właśnie dzięki swojej absurdalności, wygląda właśnie jak pointa, ukazująca że pójście za głosem serca prowadzi do nonsensu.