Fajna tematyka (taką wręcz uwielbiam), na wykonanie (archaiczne efekty wizualne) przymykam oko, ale napiętnować i tak ten obraz muszę.

Prawdziwego napięcia i koszmaru wojny tutaj brak, a miłe facjaty amerykańskich aktorów są „fajne, bo są miłe”. Gdzież ta trauma, wątpliwości, zagubienie i strach (widoczne chociażby w „Paragrafie 22” Nicholsa)?

Tutaj afirmacja beztroski wręcz powala niezamierzonym komizmem – po kilku traumatycznych zdarzeniach (śmierć załogi z sąsiedniego bombowca itp.) nasi bohaterowie wciąż zachowują się jak niewzruszeni dziełem zniszczenia luzacy, na których twarzach nie odmalowują się emocje, tym bardziej, że cała ekipa została stworzona według jednego schematu. Już nawet taki „Szeregowiec Ryan” oferował nam bogatą galerię bohaterów (od weterana, po zwykłego, szeregowego tchórza, przez nauczyciela-erudytę itp.).

Tu każdy (mimo całkiem niezłej obsady) jest jednowymiarowy, a ewentualny konflikt sprowadza się do prostej kłótni o medalik Św. Antoniego. Tyle.
Nie mam też zamiaru negować tu (trywialnego by the way) happy-endu (w końcu film został oparty na faktach autentycznych), co nie zmienia faktu, że całość jawi mi się jako mało ciekawa laurka wystawiona amerykańskim pilotom.

Było minęło, cel spełniony, jest „luzik”. Niech wam będzie…


Moja ocena - 4/10