Wstawaj wcześniej, kładź się później, pracuj więcej. Co w zamian? Kompletnie nic. No, może garść kłopotów. Ekranizacja pilutzerowskiego dramatu Arthura Millera gorzko pokazuje, że nie każdy amerykański sen się spełnia, a niezaspokojone pragnienie, nieodparta żądza sukcesu zostaje w człowieku na zawsze. Film mocno stoi linią fabularną, w końcu korzystał z nagrodzonego pierwowzoru, jednak dla mnie za dużo w nim dialogów, czy wręcz krzyków.

Na pewno zapamiętam dwie rzeczy z tego filmu. Pierwsza to bardzo dobra gra Pana Marcha - jego zagubione oczy i generalnie postawa człowieka, który świadomością jest gdzieś tam. To zresztą ciekawe, bo zwykle nieobecność, życie wyobrażeniami kojarzy nam się z wyciszeniem, a tutaj mamy głośno krzyczącego, bijącego się o lepszy byt bohatera. Druga, która wiąże się zresztą z pierwszą to efektowne przejścia pomiędzy teraźniejszością, a przeszłością. Wystarczy, że Willy dotknie jakiegoś przedmiotu i już jest w innym świecie. Przejścia te są dość płynne, gładkie, ciekawie ukazane pod względem technicznym (choć nie jest to jakaś nowość). Muzyka była dla mnie niezauważalna, całość odrobinę przydługa. Na pewno aktualny, jak widać kapitalistyczne zasady gry się nie zmieniły.