W Berlinie Borzage'ego usłyszycie tylko jedno niemieckie zdanie, "Heil Hitler!". Cała reszta jest po angielsku. BIorąc jednak pod uwagę specyfikę czasów, nie można było oczekiwać, by pierwszy duży otwarcie obnażający nazistowskie metody film powstał w Europie. Wyobrażacie sobie? Były w Hollywoodzie czasy, kiedy zrobienie filmu o tym, że nazizm jest zły, było oznaką... odwagi!

Mamy do czynienia z rzadkim przypadkiem melodramy, o której w sumie trudno powiedzieć, by była ponadczasowa (czy się wam to podoba, czy nie, dzisiejsze społeczeństwo zdaje się dość niepodatne na mocne ideologie), a jednak wczuwa jest ogromna. Może właśnie dlatego, że to dzieło nieco historiograficzne: jak zawsze u Borzage'ego, mamy historię miłości przeciwstawiającej się trudnościom, ale tutaj te trudności - niewola i zagrożenie - są wyjątkowo namacalne, naturalnie wplecione w tkankę świata.

Wielka w tym zasługa nie tylko fantastycznej dyscypliny wizualnej filmu (zjeżdżanie na nartach jako freudowskisymbol - nie wymyśliła tego ani "Incepcja", ani Bond!), ale też choćby tego, jak reżyser poprowadził otwarcie filmu. Przez jakiś kwadrans widzimy po prostu wesołą rodzinę, docenianego profesora, niewinnie romansujących młodych. Aż tu nagle radio podaje wiadomość i wychodzi na jaw, że połowa tych ludzi wspiera Hitlera, a druga połowa w niedługim czasie daje się racjonalnie i grzecznie przekonać do ich racji. Nie jest to tak popularny film, jak "Dyktator", a jednak prezentuje podejście, które dzisiaj wydaje się bardziej na miejscu - spokojne, płynne, a przez to nie tylko murnauowsko melancholijne, ale też zwyczajnie dające do myślenia (weźmy samo zakończenie, równie perfekcyjne co otwarcie) . Genialna rzecz.