Bardzo teatralnie, a raczej: cyrkowo (dosłownie). Gra pozorów, halucynacje, sny, odrobina makabry. Jest to jednak spokojniejszy film Jodorowskiego w porównaniu do "Kreta" i "Świętej góry". Mniej seksu i przemocy, mniej samego surrealizmu (choć...), mimo niemalże barokowego przepychu więcej tu spokoju. To co rzuca się w oczy, to jednak głównie budowa scenariusza - tutaj już normalna, bez eksperymentów, choć znowu Jodorowsky bawi się z widzem. Film jest też uboższy w symbolikę i treść, tym razem Jodorowsky postawił przede wszystkim na samą historię głównego bohatera (co nie znaczy, że o niczym nie mówi, bo tak oczywiście nie jest). Film postmodernistyczny i wypełniony kiczem. Oryginalny, zaskakujący i warty obejrzenia.