Może i film nie spodoba się każdemu, bo przedstawia irlandzki klimat nie w skali makro, ale mikro. Zamiast dalekich ujęć przepięknych widoków dostajemy zbliżenia... chciałoby się powiedzieć klaustrofobiczne, ale za to aż kipiące irlandzkim klimatem. Od naprawdę zapyziałej wioseczki, w której nawet psom nie chce się szczekać na wstecznym biegu po obudowane porośniętym mchem kamieniem wąskie i kręte drogi. Chociaż z każdej strony ma uderzać w widza brzydota, która skłania każdego do opuszczenia tego miejsca, twórcy robią to z wyczuciem chirurga, dzięki czemu rozumiemy niechęć bohaterów, ale też czujemy przywiązanie, może nawet sympatię do tej wioszczyny. To, co nam przedstawiono jest naprawdę mistrzowskim zabiegiem.
Kolejny plus należy się aktorom. Od statystów po główne role bije od nich realizm. Nie ma tu wymuskanych twarzy gwiazdorów telewizyjnych, ale zwykłych, ciężko pracujących ludzi. Dodatkowym plusem jest wyraźny irlandzki akcent.
Od 3 lat film towarzyszy mi w czasie wieczornego seansu w Dzień św. Patryka wraz ze szklanicą Guinnessa i chipsami octowymi. Wciąż bawi równie mocno!