Nakręćmy jeszcze film, jak 14- to letni chłopiec nokautuje na ringu bokserskim Tysona. Przecież wiara czyni cuda, a skoro kiedyś dzieci wysyłano w wyprawach krzyżowych... Dokładnie taka sama mentalność. Ale nie chodzi o to, że wyczyn chłopca był po prostu niemożliwy do osiągnięcia. Samo podjęcie próby zmierzenia się z takim wyzwaniem przez dziecko to dla jego organizmu takie samo okaleczenie, jakby wyprowadzić chłopaka na ring i pozwolić go okładać przez zawodowych bokserów. Organy wewnętrzne, serce, wątroba która po prostu nie może w ciągu tak krótkiego czasu u tak młodego człowieka przystosować się do gromadzenia odpowiednich ilości glikogenu, zniszczone chrząstki stawowe... Na pewno tego chciałaby jego matka. Jakby nie można było nakręcić filmu o dziecku, które to samo próbuje w zawodach szkolnych na 2 km... Ale nawet gdyby pominąć i jeden i drugi aspekt- powiedzmy, że film jest o dorosłym mężczyźnie z wieloletnim stażem treningowym (i tak byłaby to fabuła raczej naiwna)- sam sposób pokazania idei sportu w tym filmie dowodzi, że reżyser nie ma pojęcia, o co w sporcie chodzi. W maratonie nie da się wiarą nadrobić więcej, niż parę minut. Odpowiedni wiek, zdrowie i wydolność, lata odpowiedniego treningu, praca, praca, praca i jeszcze raz praca; odpowiednie przygotowanie energetyczne, rozłożenie sił. Z każdym przebiegniętym maratonem przekonuję się, że w ten sport wymaga pokory przed możliwościami organizmu. Tej pokory w filmie w ogóle nie znajduję.