Ot, taki sobie nowofalowo-egzystencjalistyczno-marksistowski bricolage. Uwierz, Godard i jemu podobni, tylko udają (z rozmaitym artystycznym skutkiem), że mają coś istotnego do powiedzenia. Szarlataneria formalna, z której rodzą się po czasie takie bełkociki (pardon le mot) jak Twój. Obudź się, myślenie "mieszka" gdzie indziej.

Co trafie na twój wpis to łapie się za głowę, tak marksowskie i to w czasach, gdy reżyser nie był zanglizowany politycznie, sam krytykował ten i inne wczesne filmy za brak świadomości politycznej, zbyt małą radykalność. Tak jak w pewnym momencie zaczął kręcić dziwne mistyczne filmy o bogu, tak tak, ma takie filmy, taki z niego komunista. Idąc twoim tokiem myślenia to większość ludzi udaje, że ma coś ważnego do powiedzenia, ale wiesz tak naprawdę waga wypowiedzi, jej znaczenie zależy tylko od ciebie, jeśli masz ją w dupie, to jest do dupy. Wartość filmu w 50% zależy od widza, czytelnika, czyli od ciebie.

"Obudź się, myślenie "mieszka" gdzie indziej." - takie zdanie to właśnie szarlataneria, coś gdzieś jest, ale nie powiem, bo uważam się za nie wiadomo kogo.

"Żyć własnym życiem" to najlepszy film w karierze Godarda, tu wszystko zadziałało. Forma i treść, nie przesadził, nie za bardzo udziwnił. To jego wariacja na temat kobiety upadłej, uwięzionej w sytuacji bez wyjścia, która jest wynikiem struktury społecznej. Godard wybrał ten temat za filmami uwielbianego przez siebie Kenji Mizoguchiego, zresztą jest ładnym cytacik w jego kierunku. Ale to cię nie odchodzi.

zanglizowany politycznie - zaangażowany politycznie

Masz rację co ideologicznych motywacji, więc z marksizmu się wycofuję. Jednak nie zmieniam zdania co do filmu: prościutkie środki wyrazu mają korzenie w braku kasy (czasem takie ograniczenie jest dobre); treścią filmu jest zaś luźne upadanie ładnej kobiety, która ma ambicje artystyczne. Jeśli ktoś stawia tak sprawę - albo artystka albo k.... to nie jest to szczyt zaangażowania politycznego. Ponadto - owe cytaciki, których jest sporo, raczej mnie odsuwają od Godarda. Uważam, że próbuje w ten sposób na siłę pogłębić swój obraz. Godard za bardzo kombinuje, moim zdaniem nie potrafi wyjść z roli krytyka filmowego. (Teraz do śmiechu: niech wie, jak to jest, gdy inni krytykują!) Pozdrawiam.

"prościutkie środki wyrazu" - że co? Gdyby były proste to by ktoś to przednim wymyślił, on wprowadził do kina wiele innowacji, a także spopularyzował pewne sposób opowiadania. Wymyślenie czegoś nowego nigdy nie jest proste, bez tego filmu nie było by np. "Mechanicznej pomarańczy", która zresztą cytuje ten film.

"mają korzenie w braku kasy (czasem takie ograniczenie jest dobre)" - tak tylko takie "Do utraty tchu" było dość drogim filmem (gwiazdom była popularna amerykańska aktorka), większość filmów Truffauta miało spore budżety, to był bardzo popularny reżyser, mógł kręcić co chciał i mało kto tak miał. Godard do jednego filmu wybudował replikę w skali 1 do 1 supermarketu, zgadnij czy to było tanie. W pewnym sensie za bardzo małe pieniądze zaczęli dopiero kręcić osoby naśladujące pierwszych nowofalowców i to oni kręcili za dosłownie parę miedziaków.

"treścią filmu jest zaś luźne upadanie ładnej kobiety, która ma ambicje artystyczne. Jeśli ktoś stawia tak sprawę - albo artystka albo k.... to nie jest to szczyt zaangażowania politycznego" - nie zauważyłem u bohaterki jakiś wielkich ambicji, zresztą reżyser daje do zrozumienia, że jeśli nawet zastosujemy różne sposób badawcze to wciąż nie będziemy w stanie stwierdzić, co tak naprawdę popchnęło bohaterkę w stronę prostytucji. Bieda? Naiwność? Głupota? Lenistwo? Konwencja filmowa? W tym okresie nie kręcił kina politycznego, zaczynał go obwąchiwać, dopiero "Żołnierzyk" był mocną wypowiedzią, ale jak to u Godarda, trudno stwierdzić jakie ma naprawdę poglądy, bo lubi sobie ze wszystkiego kpić, jest bardzo przekorny. I w tym filmie też jest dużo przekory. Ciekawostką jest, że był świadomy swoich braków i gdy w najbardziej radykalnym okresie za przejrzystość ideologiczną stał współreżyser Jean-Pierre Gorin, który był bardzo staranie wykształconym intelektualistą.

"Godard za bardzo kombinuje, moim zdaniem nie potrafi wyjść z roli krytyka filmowego." - tak tylko był nim bardzo krótko, ja większość jego recenzji jeśli dotyczyła kina hollywoodzkiego była entuzjastyczna (czytałem, zachwycał się naprawdę marnymi produkcjami), a gdy pisał o starych francuskich reżyserach to po nich jeździł. Ja tylko przypominam, że był z wykształcenia (niepełnego) etnologiem, co widać w jego filmach. Był bardziej entuzjastą kina niż krytykiem.

"Teraz do śmiechu: niech wie, jak to jest, gdy inni krytykują!" - on się nigdy krytyką za bardzo nie przejmował, pewnie dlatego, że sam nią był.