Wenecja. Brytyjska komedia w stylu Matthew Rankina, tylko śmieszniej. O tym, że kobiety powinny się więcej masturbować. Twórcy w oczywisty sposób adresują patriarchat, siłę kobiet, niesprawiedliwości społeczne. Znajdują sporo humoru w absurdalności założeń fabularnych i sytuacji, w jakiej znajdują się bohaterowie, jakie relacje między nimi się tworzą i co od nich jest wymagane. Szczególnie uwielbiam sposób, w jaki zaangażowano postaci tła – strażników i innych postronnych świadków lub członków opowiadanych historii. To film o tym ostatnim: przekazywaniu sobie opowieści, słuchaniu ich, dzieleniu się nimi. Opowieści jako metafory wiedzy i siły, jaką dana osoba może mieć, co może sobą reprezentować i co pozwala jej stanąć okoniem wobec czasów i zasad, które zostały na nich zbudowane. Seans angażuje, bawi, satysfakcjonuje. I jest dobrą reklamą powieści graficznej, o którą został oparty.
czytaj dalej