100 dni do matury to film, który miał potencjał stać się czymś więcej niż tylko kolejną młodzieżową komedią, ale niestety gubi się gdzieś pomiędzy próbami bycia polską wersją hollywoodzkiego kina akcji a klasycznym filmem o szkolnych przyjaźniach. Ostatecznie nie wiadomo, do czego dąży – czy ma bawić, wzruszać, czy po prostu być nostalgicznym wspomnieniem licealnych lat.

Największym problemem tego filmu jest brak jakiejkolwiek chemii między bohaterami. Postacie istnieją obok siebie, ale nie czuć między nimi żadnych prawdziwych relacji, przez co trudno zaangażować się w ich losy. Scenariusz wygląda jak napisany w jedną noc po jednym głębszym – pełen przypadkowych scen, które albo próbują być śmieszne, albo nagle wprowadzają dramatyzm rodem z amerykańskiego kina akcji, co zupełnie nie współgra z resztą narracji.

Nie można jednak odmówić filmowi ładnych widoczków – wizualnie prezentuje się całkiem przyzwoicie. Miłym zaskoczeniem jest gra aktorska Kubickiego, ale nawet on nie ratuje produkcji od totalnego chaosu. Oglądając, można się jedynie zastanawiać: jaki był cel tego filmu? Bo niestety, trudno go znaleźć.