To nie jest jeden wielki mastershot, jak mówiono, ale i tak należą się słowa uznania Mendesowi za ogrom pracy włożonej w ten film. Nakręcenie tych wszystkich długich ujęć musiało być niekrótkim procesem przygotowawczym, spędzającym sen z powiek reżyserowi i całej ekipie. Wielkie brawa!

Oczywiście, że "1917" wygląda jak jedno wielkie ujęcie, ale świadomy widz nie będzie oszukany i spostrzeże, w których miejscach mogło dojść do jakichś cięć.

Jest efektownie, ale przy tym treściwie i wręcz artystycznie. Przechadzając wraz z bohaterami przez te zatęchłe śmiercią ścieżki, możemy poczuć narastające z każdym krokiem napięcie i zaskoczyć się niespodziewanymi zwrotami akcji. Mamy tu postacie, którymi naprawdę możemy się przejąć i które nie wyglądają, jak jakieś żałosne tektury. Nie brakuje tutaj emocji i uczuć. Czy nie brzmi to jak jakieś przeciwieństwo "Dunkierki"?

"1917" mogłoby być lepsze, gdyby nie było w nim muzyki. Bez niej byłoby się w samym centrum tego wojennego koszmaru jeszcze bardziej i napięcie w ogóle by nie straciło na jej braku - być może zyskałoby jeszcze bardziej.