Dobrze napisane.

Pewnie estońskie formacje Armii Czerwonej tez nie były kryształowe.

Dla mnie natomiast niski realizm obniża noty tego filmu.
Sceny w okopach za czyste, ludzie zbyt sympatyczni, weseli.
Fabuła jak w bajce dla dzieci.
Ciekawy faktycznie wątek przeniesienia śledzonego bohatera na drugą stronę konfliktu.
Zakładając, że założeniem filmu było pokazanie złożonej natury udziału Estończyków w wojnie i zapewne przełożenia tego na dzień dziesiejszy a nie wierne odwzorowywanie brutalności wojny to film faktycznie jest ciekawy (a dla mnie odkrywczy).

Zgadzam się z wami. Nasi "filmofcy" niech się uczą. Co do wygładzenia bohaterów, to tak się teraz robi. W Ryanie też nie było czarnych charakterów po stronie tych dobrych. A 1944 ma pokazać, że dobrzy byli po obu stronach, bo byli Estończykami.

Bo w Polsce sceny batalistyczne inscenizuje się i kręci jak w fabularyzowanych programach Wołoszańskiego (z całym szacunkiem dla tych programów) a nie jak w kinie. I potem wypadamy przy produkcjach sąsiadów tak jak w futbolu, gdzie inni też za mniejsze, lub te same pieniądze osiągają dużo lepsze wyniki.
O tandecie patriotycznego patosu na poziomie szkolnych akademii we współczesnych polskich filmach wojennych nawet nie wspominam.

W Polsce kręcenie słabych filmów często usprawiedliwia się niskim budżetem. Co jest kompletną bzdurą bo inni sobie jakoś radzą z brakiem funduszy i tworzą dobre kino.